Het is alweer 7 januari 2024. Ruim een maand geleden zat ik nog in Griekenland. Een hele tijd was het grijs in Nederland en vandaag schijnt de zon eindelijk weer fatsoenlijk. Ik kreeg gelijk meer zin om te schrijven. Mijn laatste blog, van dit avontuur dan. Over Athene zelf kan ik niet zoveel meer schrijven. Wel de belangrijke, fijne en leerzame momenten die ik er heb meegemaakt. En hoe ik de stad, los van haar prachtige geschiedenis, anders heb leren kennen. 

Kalimera (goeiemorgen)! Vanuit Kranidi, een stadje waar ik aan het wachten ben op de bus die mij naar Athene brengt. Een week geleden arriveerde ik laat in de avond op dezelfde plek. Toen ben ik in hetzelfde café gaan zitten, alleen aan de bar en nu op een bank. Mijn bus vertrok vanochtend om 8.30 uit Hermione en ik was ongeveer 9.00 in Kranidi. Als je twee uur moet wachten op de bus, wil je op zijn minst ontspannen kunnen zitten. Deze bank zit prima en vanuit hier kan ik mooi mijn tweede blog beginnen. 

Mijn eerste regenachtige dag in Griekenland is een feit. Alle mensen uit Nederland die dit lezen denken; stel je niet zo aan, we hebben al heel lang regen! Ik ben ook zeker een geluksvogel. Al heb ik mij niet altijd zo gevoeld. Ik eindigde mijn vorige blog met een paar vragen. Deze zal ik nu beantwoorden. Er is namelijk weer een hoop gebeurd (what's new). Allereerst ging mijn reis van Athene naar het dorpje Vlachtiotis vrij voorspoedig. Ik ging van mijn appartement hop de taxi in bij weer een aardige taxichauffeur (ik heb echt geen enkele onaardige meegemaakt). We praatten over onze levensplannen en hij gaf aan dat het heel gezond en goed is wat ik deed. Zo naar het platteland, tussen de bergen en de olijfbomen mijn geluk zoeken. Ik hoop dat hij gelijk had, ik had er namelijk ook zeker veel zin in. Het onderwerp van werken voor 'the system' viel weer en hij eindigde deze rit van 20 min met de legendarische woorden: 'I get fucked every day... (korte pauze, ik keek even verbaasd) BY THE SYSTEM!' Voegde hij er nog aan toe. Ik moest hardop lachen. Daar kon ik mij wel in vinden. Ik antwoorde dat ik er mee eens was en dat ik ook liever op een andere manier benaderd zou willen worden, elke dag. Als je snapt wat ik bedoel. Ik hou het even netjes want mijn oma kan meelezen. Sorry oma. Na die bemoedigende, grappige en beroemde laatste woorden van de taxichauffeur (nee hij ging niet dood, maar het klinkt gewoon leuk), kon ik mijn reis vervolgen. Dit keer was ik niet bij hetzelfde busstation als de heenweg. Het was overzichtelijk dat scheelde, alleen alles natuurlijk weer in Griekse letters. Ja, Leanne wat wil je, je bent in Griekenland. Leer dan Grieks... Goed, na het te vragen bij een tickethokje wees de werknemer mij ergens heen. Dat bleek niet goed. Dus ik wat ronddwalen met mijn backpack en koffer. Dat moet er vast heel Grieks hebben uitgezien (niet), want de verkeersregelaar van het busstation kwam naar mij toe. Hij vroeg waar ik heen moest en had zijn harde fluiten even onderbroken. Ik denk dat mijn oren nog steeds tuiten van zijn gefluit. Maar hij maakte het goed met zijn uitleg, ik stond helemaal verkeerd. Daarna had ik vrij vlot mijn ticket, kon ik nog wat lekkers halen voor onderweg en daarna richting mijn bus. 

In de vroege ochtend nam ik afscheid van het Lagou Raxi hotel in Lafkos. Die avond daarvoor had ik dit al gedaan van mijn host. Uiteindelijk hebben we het nog goed af kunnen sluiten. Ze heeft mij zelfs geholpen met het contante geld en vroeg of ik wilde laten weten wanneer ik veilig aangekomen ben in Athene. Zoals ik geloof ik al eerder heb gezegd; ze heeft het hart op de juist plek. Helaas verschilden we gewoon te veel. Maar het is oké.

Ik slaak een diepe zucht. Daar zit ik dan in mijn hotelkamer met een onrustig gevoel, doordat plannen nog niet compleet duidelijk zijn. Ik voel mij niet op mijn best vandaag. Morgen ga ik na één week al weg bij mijn eerste host. Helaas klikten we niet. En daar is heel wat aan vooraf gegaan voor ik die keuze maakte, inclusief telefoneren met familie en vrienden. Ik vind het ontzettend jammer dat het is tegen gevallen en dat het zo moet lopen. Op dit scenario had ik even niet gerekend. In het begin leken ik en de host een klik te hebben, tot ze op een bepaalde manier begon te communiceren. Ik mocht mijn voeten (ik had sokken aan) niet op de bank doen. Daar kon ik nog enigszins inkomen, maar de manier waarop ze het zei was vrij naar. Volgens haar zouden alle jongeren van mijn generatie deze respectloosheid met zich meedragen. Het was ook een gebrek aan zelfrespect. Ik kreeg de vraag of ik ook zomaar met iemand mee zou gaan naar huis. Persoonlijk vond ik dat een heel ander onderwerp. In ieder geval was wat ik deed, totaal onbeschoft en volgens haar een ongeschreven norm. En hoewel ik best respect kan hebben voor iemand die mij attendeert of vraagt of ik iets misschien liever niet wil doen, dit was van een andere orde. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik mij comfortabel voelde en dat ik het niet zo had bedoelt. Later was ze met de tv bezig om iets op te zoeken en bood ik haar aan te helpen. Vervolgens kreeg ik de opmerking dat ik die dag niet eens het zwembad goed kon doen (ander verhaal) dus hoezo zou ik haar dan kunnen helpen met de tv? Dat wilde ze mij niet toevertrouwen. Au, dat is een flinke steek onder water. Eerder zou ik het moeilijk vinden om hier op terug te komen, maar gelukkig ben ik daarin gegroeid. Ik heb aangegeven dat ik het niet prettig vond, hoe het gebeurde. Volgens haar was dat over het zwembad en de tv een grap. Ik lach me rot... Je begrijpt, de toon was gezet. 

Van tevoren weet je nooit hoe je, je gaat voelen als je voor langere tijd alleen weg gaat. Gelukkig maar. Toen ik op woensdagochtend 18 oktober nog bij mijn zus aan tafel zat, leek het allemaal vrij onwerkelijk. Gek, onbestemd, maar ook erg leuk. Nee, ik ga niet super ver weg. Maar het feit dat je de keuze maakt om bewust alleen te gaan en afstand te nemen van alles wat in je leven is op dat moment, dat is spannend. En ook weer niet. Een avontuur aan gaan, uit mijn comfortzone en maar ervaren. 

Daar zit ik dan. Achter mijn laptop aan mijn website te werken. Eigenlijk zou ik het allemaal veel makkelijker aan kunnen pakken, maar zo ben ik niet. Helaas niet. Soms zou ik het mezelf wel wat minder moeilijk willen maken. Maar dan ben ik bezig en dan gaat het eigenlijk ook wel lekker. Goh, het eeuwige geëmmer wat ook wel het menselijk bestaan heet. Met een vleugje perfectionisme.