Van de stad naar het afgelegen land en weer terug?

Gepubliceerd op 10 november 2023 om 17:04

Mijn eerste regenachtige dag in Griekenland is een feit. Alle mensen uit Nederland die dit lezen denken; stel je niet zo aan, we hebben al heel lang regen! Ik ben ook zeker een geluksvogel. Al heb ik mij niet altijd zo gevoeld. Ik eindigde mijn vorige blog met een paar vragen. Deze zal ik nu beantwoorden. Er is namelijk weer een hoop gebeurd (what's new). Allereerst ging mijn reis van Athene naar het dorpje Vlachtiotis vrij voorspoedig. Ik ging van mijn appartement hop de taxi in bij weer een aardige taxichauffeur (ik heb echt geen enkele onaardige meegemaakt). We praatten over onze levensplannen en hij gaf aan dat het heel gezond en goed is wat ik deed. Zo naar het platteland, tussen de bergen en de olijfbomen mijn geluk zoeken. Ik hoop dat hij gelijk had, ik had er namelijk ook zeker veel zin in. Het onderwerp van werken voor 'the system' viel weer en hij eindigde deze rit van 20 min met de legendarische woorden: 'I get fucked every day... (korte pauze, ik keek even verbaasd) BY THE SYSTEM!' Voegde hij er nog aan toe. Ik moest hardop lachen. Daar kon ik mij wel in vinden. Ik antwoorde dat ik er mee eens was en dat ik ook liever op een andere manier benaderd zou willen worden, elke dag. Als je snapt wat ik bedoel. Ik hou het even netjes want mijn oma kan meelezen. Sorry oma. Na die bemoedigende, grappige en beroemde laatste woorden van de taxichauffeur (nee hij ging niet dood, maar het klinkt gewoon leuk), kon ik mijn reis vervolgen. Dit keer was ik niet bij hetzelfde busstation als de heenweg. Het was overzichtelijk dat scheelde, alleen alles natuurlijk weer in Griekse letters. Ja, Leanne wat wil je, je bent in Griekenland. Leer dan Grieks... Goed, na het te vragen bij een tickethokje wees de werknemer mij ergens heen. Dat bleek niet goed. Dus ik wat ronddwalen met mijn backpack en koffer. Dat moet er vast heel Grieks hebben uitgezien (niet), want de verkeersregelaar van het busstation kwam naar mij toe. Hij vroeg waar ik heen moest en had zijn harde fluiten even onderbroken. Ik denk dat mijn oren nog steeds tuiten van zijn gefluit. Maar hij maakte het goed met zijn uitleg, ik stond helemaal verkeerd. Daarna had ik vrij vlot mijn ticket, kon ik nog wat lekkers halen voor onderweg en daarna richting mijn bus. 

Een jongeman, die na mij een ticket bij hetzelfde loket kocht, zag mij vervolgens dwalen bij de plek waar de bus zou moeten vertrekken. Hij gaf aan: 'Je zit goed hoor, de bus komt zo hier'. Wat fijn als iemand je gewoon helpt, ik kan daar zo blij van worden. Ik moest lachen en bedankte hem en zei vervolgens: 'Je zag vast niet dat ik hier niet vandaan kwam hé?' Het ijs was gebroken. We kletsten wat af. Hij bleek in Kreta te wonen en moest nu drie dagen op speciale militaire training op het vaste land in de buurt van Sparta. Hij vond het niet erg. Nu buiten het seizoen was het erg rustig op het eiland, normaal werkte hij daar in de horeca. In de bus kwam hij bij mij zitten en gaf aan dat hij het niet leuk vond om alleen te reizen. Ik ook niet die dag, dus dat kwam goed uit. De reis ging daardoor erg snel. Hij werd mijn bus maatje. In de bus lieten we elkaar zien waar we vandaan kwamen en praatten we over onze dromen. Eenmaal in Sparta maakten we een foto. Beiden hadden we niet veel geslapen en vonden we onszelf er verschrikkelijk uit zien. Maar daar ging het niet om, het gaat om de herinnering. Grappig genoeg had hij echt de energie van mijn broertje, het voelde ook zo gemakkelijk meteen. Mocht het ooit ervan komen, zou ik hem graag in Kreta op willen zoeken. Wat een gouden vent! Eenmaal in Sparta (na ruim 3 uur met de bus), moest ik het laatste stuk alleen doen. Dat was nog zo'n 40 min. Goed te doen. Onderweg waren veel lokale inwoners, net zoals bij mijn eerste host zit je vrij afgelegen dus je ziet geen toeristen. Ergens vind ik dat ook altijd wel bijzonder. Je bent echt een onderdeel van het Griekse leven. 

In het dorpje Vlachiotis zou ik volgens mijn host opgewacht worden door een taxi chauffeur. Het was even zoeken maar toen kwam er een grijze Mercedes aangereden. Dat moest hem zijn. Een aardige man hielp mij met mijn bagage en vervolgens stapte ik in de auto. Daar had ik even een 'Eat, pray, love' moment. Van een best oké dorpje, niet de mooiste die ik hier heb gezien, naar de bergen met een romantisch uitzicht. De zon scheen, het was warm en de chauffeur had zomerse deuntjes op. Hij vroeg wat ik ging doen en voor hoelang ik bleef. Wenste mij veel plezier, het was er leuk. Blijkbaar kende hij het stel (host) beide heel goed. Zelf kwam hij uit het dorpje bij de zee, net buiten Vlachiotis. Tussen het praten door keek ik mijn ogen uit naar het gebied. Vooral heel veel olijfbomen, groot en klein. Ik zag het in de bus ook al en het had echt een Lord of The Rings achtige sfeer. Na een tijdje op een verharde slingerweg te hebben gereden met de taxi, geraakten we een onverhard pad. Wat mij opviel is dat de chauffeur niet bepaald rustig reed bij de slingerwegen, maar hier wel. Dit was denk ik niet goed voor de banden. Het gebied werd ruiger en dat betekende dat ik steeds dichter bij mijn nieuwe plek zou komen. Het was denk ik nog 5 a 10 min dat we gereden hebben naar de boerderij, maar het leek veel langer. En toen doemde daar ineens een paradijs op, Eumelia farm. Mijn hart ging open. Wat een prachtige plek, zo tussen de bergen. Ik zag al wat mensen op het dak van een groot gebouw, ik denk het hoofdgebouw en verderop waren allemaal roze huisjes. Het was nog mooier dan op de foto's. De chauffeur vroeg of ik betaalde of mijn host. Ik had werkelijk waar geen idee en was nog aan het bekomen van alle indrukken. Hij besliste vrij snel hoe het zou gaan en stapte weer terug in de auto. Ik bedankte hem vriendelijk en zwaaide hem uit. 

Daar stond ik dan met mijn spullen. Gelukkig zag ik iemand aan komen lopen, het was een van de zoontjes van de eigenaren. We hadden meteen een leuk gesprek, hij kon namelijk een beetje Engels. Een paar minuutjes later arriveerde zijn moeder Marilena met haar andere zoontje. Ze vroeg of ik een goede reis had gehad en gaf aan dat ze mij mijn slaapplek wilde laten zien, zodat ik even kon bijkomen van de reis. Al een heel ander begin dan bij mijn vorige host. Niet dat ik er zo in ging, maar je houdt het toch in je achterhoofd. Haar oudste zoon hielp mij lief met mijn koffer en de rest werd ook de auto in geladen. Het was wat verder van de huisjes en het hoofdgebouw af namelijk. Uiteindelijk kwamen we na twee minuten uit bij een stacaravan tussen de olijfbomen. Daartegenover stond ook nog een stacaravan waar ook iemand in leek te slapen. Later leerde ik van niet. Marilena leidde me rond en gaf aan dat ik dit helemaal voor mezelf had. Wat een luxe, hier kon ik wel aan wennen. Het enige mindere was toen ze me vertelde dat er bij de vorige vrijwilligers ingebroken was toen zij hier logeerden. Het was nog nooit voorgekomen in al die jaren. Blijkbaar leven er veel gipsy's in deze buurt en zij zijn vooral uit op sieraden en contant geld. Het stel (vrijwilligers) had een hoop contant geld bij zich gehad (vreemd verhaal) en dat hadden ze gevonden en gestolen. Marilena gaf aan dat het hier verder heel veilig is maar dat ik vooral mijn spullen open en bloot moest leggen of mee moest nemen. En of ik niet veel dure sieraden of contant geld op zak had. Gelukkig niet. Hoewel het vast niet zo snel meer zou gebeuren, stelde het mij ook niet gerust dat het was gebeurd. Bovendien was ik nieuw in de omgeving en zat ik toch wel een stukje verwijderd van de eigenaren en gasten. Goed, ik moest mij er maar overheen zetten. Toch liet het mij niet zo snel los. Maar dat is ook niet gek denk ik. 

Marilena had aangegeven dat Frangiskos, haar man, met de gasten weg was en dat ik die zal ontmoeten tijdens het eten. Ik hoefde nog niks te doen, maar als ik behoefte had aan gezelschap dan kon ik rond 19.00 naar Tim gaan. Tim is een jongen uit Engeland die hier al eerder was geweest en had geholpen. Hij kan ook Grieks want hij is opgegroeid in Cyprus. Zo gezegd zo gedaan. Ik maakte van de stacaravan mijn eigen plekje door wat gezelligheid aan te brengen en mijn kleren op te bergen. Daarna nam ik een lange warme douche, die zeer welkom was na de reis. Toen ik daaronder vandaan kwam was ik een ander mens. Ik besloot wat rond te banjeren op het terrein. Wat een rust. Ik voelde mij goed. Naast de vele olijfbomen stonden er ook andere bomen die een rustgevend geluid maakten wanneer de wind er doorheen waaide. Ik bleef er even staan om het in mij op te nemen.  Daarna vervolgde ik mijn weg richting het hoofdgebouw waar ik Marilena en Tim druk in de weer aantrof. En ook beide kinderen. De oudste zoon kan vrij goed Engels en is 7 en de jongste is 4 en kan een beetje Engels praten. Ik vroeg aan Marilena of ik wat kon doen en ze gaf aan dat ik misschien Tim wel kon helpen. Waarnaar ze mij vervolgens aan Tim voorstelde. Tim en ik hadden meteen een klik en die avond hielp ik mee met het voorbereiden van het ontbijt. Het was een beetje een chaotische bende, maar daar had Marilena ook voor gewaarschuwd. Daarnaast gaf Tim aan dat dit normaal niet zo is. Ik hielp met afwassen, maakte een bananenbrood en dekte de tafel voor ons en de gasten. Ons houdt in: ik, Tim, Amber (gast/vrijwilliger), Marilena, Frangiskos en hun zoontjes. De gasten waren twee stellen. Even voor jullie beeldvorming, Eumelia is een unieke regeneratieve, agrotoeristische en ecotoeristische boerderijverblijfplaats. Je kan dus het leven op een boerderij en alles wat daar bij hoort meemaken. Zoals bijvoorbeeld werken in de tuin, het voeren van de dieren, olijven oogsten en zien hoe het gemaakt wordt tot olijfolie en dergelijke. Ook ik heb dat mogen ervaren. Maar daarover later meer.

Hoewel het mijn eerste dag was en ik vol met indrukken zat, werd mij gevraagd om te helpen de boel (tafels/afwas) op te ruimen. Natuurlijk vond ik dit geen probleem om te doen, maar ik merkte wel aan mezelf dat ik moe was en even moest wennen. Direct best intensief aan de slag net nu ik ontspannen was, was wel een omschakeling. Maar hé het gezelschap was goed en ik wilde Tim ook niet alleen het werk laten doen. Ik begreep dat het voor Marilena en Frangiskos een druk seizoen is geweest die nu zijn einde nadert. We hadden gezellig samen gedineerd, maar dat zou de komende dagen ook niet direct meer zo gaan. Tim en Amber gingen namelijk beide alweer weg, evenals de gasten. Dat was wel even slikken. Niet omdat ik het erg vind om er alleen te zijn, ik had zin om het gezin te leren kennen en het werk te doen. Maar ergens had ik toch gehoopt dat er al of nog andere vrijwilligers zouden zijn. Ik probeerde het maar los te laten en rond 11 uur in de avond, na het harde werk en gezellige gekletst met Tim, vervolgde ik mijn weg naar mijn stacaravan. Het was pikkedonker, de sterren straalden, alleen ik moest wel voor mij uit blijven staren, anders liep ik tegen een olijfboom op. Toch liep ik met een licht onbestemd gevoel door het verhaal van de gipsy's. Je weet ergens dat de kans klein is, maar het gevoel dat iemand maar zo in je stacaravan en dus je spullen kan is niet oké. De deur kon namelijk niet van de buitenkant op slot. Echt genieten van de sterren kon ik dus niet, helaas. Na een wat gehaaste pas arriveerde ik op mijn eigen plek. Even checken of er niemand binnen is... Gelukkig de kust is veilig! Ik deed het licht aan, de gordijnen dicht en de deur op slot. Nu kon ik weer normaal ademhalen. Eigenlijk voelde ik mij daarna niet meer onveilig. Ik besloot te tanden poetsen en trok mijn pyjama aan. Het bed rook heerlijk, daardoor voelde ik mij snel thuis. Zodra ik mijn lamp uit deed en mijn hoofd het kussen raakte, voelde ik mijn ogen verzwaren. Ik ben nog nooit zo snel in slaap gevallen.

De volgende dag werd ik met gemengde gevoelens wakker. Het was geen heimwee gevoel, maar ook geen fijn gevoel. Marilena had gezegd dat ik ontbijt kon pakken en Frangiskos had gezegd dat we met z'n allen konden ontbijten. Dat laatste had ik in acht genomen. Uiteindelijk bleek ik toch mijn eigen ontbijt te moeten pakken. Het is dan nog even zoeken wat je wel en niet kan pakken en hoe dat dan gaat. Tenslotte waren Amber en Tim hier al kind aan huis en dat maakte ook een verschil. Even voor de duidelijkheid; Marilena en Frangiskos gaven mij niet een naar gevoel over het ontbijt of iets. Ik merkte gewoon dat iedereen zijn ritme had en ik nog zoekende was, dat bracht soms wat onzekerheid met zich mee. Vanuit hun werd daar niet altijd even duidelijk in gecommuniceerd. Dus ik moest vooral vragen. En zelfs al weet ik dat ik mij er niet bezwaard over moet voelen, toch voelde dat soms wel zo. Na het ontbijt kwam Frangiskos naar mij toe en gaf hij aan dat hij de tuin wilde laten zien en wat ik al kon doen. Ik vroeg of het goed was als ik na mijn koffie á la Tim (eerste Griekse variant in mijn leven), die kant op kwam. Dat was geen probleem, ik moest rustig aan doen. Na een klein kwartier liep ik die kant op en Frangiskos liet mij de tuin zien. Het stond vol met verschillende bedden en een daarvan moest gewied worden, want die stond vol met onkruid. Daarnaast legde hij mij uit dat ik vanaf nu aan elke ochtend de dieren eten en drinken zal geven. Daarnaast moesten ook de waterbakken van de kippen en de ganzen ververst worden. De uitleg was helder, alleen er waren wat kleine details die ik misschien zou gaan vergeten. Ik gaf dit aan en daarop zei Frangiskos dat ik het morgen nog samen met de opziender/tuinman Dimitris zou doen. Dat was een opluchting. Die avond kon ik de ganzen en kippen samen met Marilena naar binnen doen. Het is toch fijn als je een keer mee kunt kijken, het is wel een verantwoordelijkheid die je hebt over de dieren. Die middag wiedde ik alvast een deel van het bed en ontmoette ik daarnaast ook Dimitris. Een schat van een man die maar een klein woordje Engels en Duits kan. Dus met wat handen en voeten werk en half Engels/Duits kwamen we een heel eind. Dimitris gaf aan een man van weinig woorden te zijn, maar wel grapjes. Dat kon ik wel waarderen. Bovendien merkte ik dat hij mij af en toe even opzocht. Blijkbaar had hij net als ik behoefte aan wat gezelschap. Want hoewel de taken duidelijk waren, miste ik toch iemand waar ik tegen aan kon praten. Als ik daar dan te lang over nadacht kreeg ik weer dat nare gevoel. Ik voelde ook tranen opdoemen, maar probeerde ze telkens in te slikken. Waarom voelde ik nou zoveel onrust? De plek is mooi, de mensen zijn leuk, ja er is nog wat onzekerheid maar dat kan nog veranderen. En ik heb Dimitri en de dieren toch! Dimitri hielp mij nog met wat laatste dingen in de hete zon, want ja lieve mensen, het was dik 26 graden. En de zon in Griekenland is gewoon een stuk warmer, omdat ze dichter bij de evenaar staat. Weet je dat ook weer. Na twee uur werken in de tuin en de warmte hield ik het voor gezien. Dimitri had zijn pauze al eerder ingelast: 'One hour, then rest', zei hij. Nou ik wil gewoon hard doorwerken en dan een pauze nemen. Maar de Grieken nemen het niet zo nauw, hun werkethos is anders. Tenminste van wat ik heb gezien. Vast niet alle Grieken zijn zo. In ieder geval doen ze niet meer dan nodig en spannen ze niet in als het ook later kan. Kunnen wij nog best wat van leren. Een beetje achterover leunen en bekijken wat het belangrijkst is. 

Ik liep richting mijn stacaravan, kleedde mij om en nam een heerlijke, lauwe douche. Die avond was niet helemaal duidelijk wat ik kon eten. Ik appte daarom hoe het zat. Het bleek dat ik zelf wat kon pakken uit de koelkast en op deze manier een maaltijd samen moest stellen. Die avond daarna zouden we samen boodschappen doen en zo kon ik ook zelf mijn ontbijt, lunch en avondeten uit zoeken. Wat erg fijn was. Dat maakt je toch minder afhankelijk. Hoewel ik best een oké dag had gehad, ging het onbestemde gevoel niet weg. Die avond en ochtend belde ik met ouders en wat vrienden, omdat ik moest ventileren. Ik was enorm emotioneel en wist even niet wat ik moest doen. Er ging van alles door mij heen. Het zijn lieve mensen dus ik moet het een kans geven. Het is een prachtige plek dus ik moet het een kans geven. Het is nog maar het begin dus ik kan het nog niet zeker weten. Waarom voel ik mij überhaupt zo. Waar doe ik goed aan. Dat was vooral mijn hoofd die praatte. Mijn hart zei alleen maar: ik wil hier weg. Op dit soort momenten kan ik gelukkig ook mijn haptonoom een berichtje doen en zij weet mij, naast vrienden en familie, op een andere manier weer te gronden. Gerust te stellen. Na al dat huilen en nadenken had ik hoofdpijn gekregen. Ik besloot al het advies even links te laten liggen en naar binnen te keren bij mezelf. Althans daar deed ik een poging toe. Iedereen had fijn advies en steun gegeven maar het advies van Lydia was met name blijven hangen: praat met de host en vertel ze wat je voelt. Op die manier komt het ook niet uit de lucht vallen, mocht je toch besluiten te stoppen. De derde dag, dit was donderdag, besloot ik na het ontbijt mijn moed bij elkaar te verzamelen en sprak ik Marilena aan. Ook hier probeerde ik mijn tranen te bedwingen, wat niet lukte. Marilena nam het enorm fijn op. Ze was erg begripvol en wat er volgde was een mooi gesprek tussen twee volwassen mensen, ieder met hun eigen strijd in dit leven. Ze gaf aan dat ik moest bekijken in de komende dagen waar ik het meest gelukkig van wordt. Het is helaas niet zo dat zij hun ritme met de kinderen kunnen veranderen of vrijwilligers kunnen regelen. Wel kwam er een stel vanaf 17 november vrijwilligerswerk doen, maar daarover kon ze niet zeggen of ze graag wilden samenwerken of liever op hunzelf waren. Logisch, dat wist ze natuurlijk niet van tevoren. Ik heb benadrukt dat het ook niet bij hun of de plek ligt, maar bij mij en wat ik nu nodig heb. Twee dagen later besloot ik dat ik diezelfde dinsdag (na een week) liever wilde vertrekken. Wat er vooral mee te maken had dat ik niet volledig mezelf was hier. Ik had mensen om mij heen nodig tijdens het werken en de mogelijkheid om de omgeving te ontdekken. Om dat hun boerderij in the middle of nowhere staat, is het ook lastiger om er even op uit te gaan. Behalve een wandeling in de omgeving. Wat uiteraard mooi is, maar niet bevredigend genoeg om elke dag te doen. Hoewel ik het natuurlijk jammer vond dat ook dit adres niet liep zoals ik gehoopt had, heb ik er weer uit geleerd hoe belangrijk het is om bij jezelf te blijven en van tevoren te checken hoe het zit met andere vrijwilligers en het verschil in seizoenen.

De laatste paar dagen had ik mijn vaste ritme. Eerst de dieren, daarna ontbijt, vervolgens aan het einde van de middag in de tuin (want overdag was het vaak warm) en ik heb een keer meegeholpen met olijven plukken. Daarnaast lunchte ik twee keer met het gezin, waaronder de laatste dag uitgebreid als afscheid. En ben ik tot slot mee geweest naar de olijfolie fabriek. Wat al een belevenis op zichzelf is. Over het olijven plukken en de olijfoogst wil ik nog wat vertellen. De olijfoogst werd gedaan door drie of vier lieve, Bulgaarse mensen. Hoewel ze niet zo goed Engels spraken, kwamen we met de taal van hart en hand heel ver. Het leverde zelfs een diepgaand gesprek op met een man van mijn vaders leeftijd, die zijn zoon heeft moeten verliezen. Op dat moment hadden we een hart en hand moment. Dan heb je geen woorden nodig, enkel gebaren en de blik dat je elkaar begrijpt. Omdat ik zelf al wat meer emotioneel was (wat een jankerd hé), raakte het mij nog meer. Er waren twee mannen en een vrouw. Ik hielp de vrouw met oogsten door met name haar manier van werken te volgen. Allereerst worden de olijven de boom uit geschud met een elektrisch apparaat dat lijkt op een hark, alleen met langere stengels en meer geluid. Ook ik heb het mogen vasthouden. En dat was best zwaar, ondanks dat ik best sterk ben. De mannen doen dit op zo'n dag van 8 tot 15.00 uur, waar ik enorm veel respect voor heb. De olijven vallen vervolgens op een groot groen net, waar alles weer bij elkaar wordt geschud. Daarna schuif je met de hand zoveel mogelijk olijven in een grote bak, die je dan weer in een olijven sorteerder doet. Dit zodat de meeste takjes en blaadjes eraf gaan. Dit schudden moest je handmatig doen, door de machine te duwen. Dit vond ik erg leuk werk om te doen. Zo kon ik een beetje mijn agressie kwijt. Daarna deed je een schacht of hendel omhoog, waardoor alle gesorteerde olijven in een nieuwe, lege bak vielen. Alle gesorteerde olijfbakken werden het einde van de dag opgehaald en naar de olijfolie fabriek gebracht. Ik was al een keer mee naar de olijfolie fabriek op zondag, maar toen was de machine in de fabriek stuk. Dat is funest voor de oogst. Gelukkig deed alles het maandag weer en kon ik op die manier nog meegenieten in het proces van het maken van olijfolie. Ik was namelijk zo nieuwsgierig! Het uitleggen van hoe olijfolie geperst wordt is nog best lastig, omdat ik niet precies weet hoe de machines werken. Maar ook hier komt het in een grote bak, waar het gesorteerd en gewassen wordt, vervolgens wordt het fijn gemaald en gaat daarbij de prut eruit en wat erover blijft is de eerste olijfolie (super groen), daarna gaat het nog een heel proces door van een tank en met metingen etc. En uiteindelijk hou je dan de beste, verste en gezondste olijfolie over. Máár ook hier zit verschil in. Er zijn verschillende olijfboeren en die zijn niet allemaal biologisch. Daarom moeten ze heel goed opletten welke olijven ze persen. Wij hebben die avond anderhalf uur moeten wachten voor de olijven van Eumelia aan de beurt waren. Maar het was het wachten meer dan waard. De baas van de fabriek was enorm gastvrij, eigenlijk iedereen weer. Hij bood mij vers brood met olijven en olijfolie, vers Grieks gebak en ook nog wijn uit de omgeving aan. Je snapt, ik hoefde geen avondeten meer. De fabriek is een familiebedrijf met vader, zoon, schoonzoon en neef en soms wat bijval van andere familie of vrienden. De zoon, genaamd Ilias, was van mijn leeftijd en vertelde mij dat hij dit als werk ziet wat generatie op generatie door wordt gegeven. Je groeit op en ziet hoe er met enorme passie zo'n familiebedrijf gerund wordt, vertelt hij. Dat dit niet altijd makkelijk gaat, is nog zacht uitgedrukt. Hun fabriek is hun leven, dus wanneer oogst tegen valt dan heeft dat een enorme invloed op de hele familie. Ook leven ze per seizoen, zoals vele Grieken, wat ik geloof ik ook eerder genoemd heb. Ze hebben geen eindtijd in werk (het begin is in oktober) en de oogst stopt pas in maart, waarmee er rond december en januari een piek is. Weer en diepe admiratie vanuit mijn kant. Het is zo'n verschil met hoe wij werken. En zeg nou zelf, nu ga je toch anders kijken naar je fles olijfolie. Als we het daar toch over hebben, koop nooit de olijfolie in plastic of lichte verpakkingen. Volgens Frangiskos is dit een teken dat het geen echte olijfolie is. Er is niet gewerkt met dezelfde passie, geduld, voorzichtigheid, liefde en aandacht zoals bij bijvoorbeeld Eumelia en het familiebedrijf van Ilias. Koop altijd een donkere, liefst glazen fles en kijk of je het lokaal kan kopen. Ik weet wel dat ik als ik thuis ben een fles van Eumelia ga bestellen en mij meer ga verdiepen in de lokale olijfolie in Nederland. Is die er eigenlijk wel? Dat is het zoeken waard. Oja, van Basten was ook weer van de partij. De neef van de eigenaar bleek voor Ajax te zijn en dacht dat ik dat ook was, dat krijg je als je niet zo goed Engels kan (hij dan). Blijft toch een leuk fenomeen.

Na een volle maar enorm voldane laatste dag, ging ik tevreden en vol verwachting naar de rest van mijn reis, slapen. Dinsdagochtend ben ik op de bus gezet door Marilena. We gaven elkaar een knuffel en spraken af contact te houden. Wie weet ga ik op hun plek ooit nog een evenement doen. Dat zou erg gaaf zijn. Mijn weg werd vervolgd naar Ermioni, een havenstadje tussen Vlachtiotis en Athene in. Hier verblijf ik een week, waarna ik mijn reis symbolisch eindig in Athene. Wie weet bezoek ik nog een eiland. Spoiler alert: dat heb ik al gedaan terwijl ik in Ermioni was. Want op het moment van schrijven zit ik alweer op mijn laatste dag in Ermioni. Dankzij Tarek, die ik hier heb leren kennen, ben ik aan een fijne locatie en overnachtingsplek gekomen. Hoe die week mij verging volgt in mijn volgende blog. Wat ik jullie tot slot nog wel kan vertellen is dat ik op 23 november weer terug vlieg naar Nederland. En hoewel dit eerder is dan gepland, ben ik er helemaal oké mee. Hiervoor ben ik al de hele malle molen doorgegaan. Van het jammer vinden en dergelijke tot aan er vrede mee hebben. Maar het heeft geen zin om daar te lang bij stil te staan, want dat zou af doen aan de ervaring. Straks heb ik 5 prachtige, leerzame weken erop zitten waar ik geen enkel moment spijt van heb. Ik heb tot nu toe gezien dat ik meer kan dan ik dacht en mooie, inspirerende verhalen en mensen ontmoet onderweg. Ik ga terug met een nieuw perspectief, precies wat ik wilde. En ik heb ook zeker zin om mijn vrienden en familie weer te zien en met hen kerst te vieren. Natuurlijk zou er nog wel een moment van heimwee komen. Sterker nog, tussendoor heb ik verschillende emotionele humeur veranderingen. Maar dat hoort er allemaal bij. Al met al ben ik blij met waar ik sta en hoe bewust ik de keuzes voor mezelf maak. Wanneer ik weer budget heb, ga ik zeker mijn reis vervolgen. Alleen of wellicht met iemand samen. Voorlopig ga ik nog extra genieten van de zon, de mensen, de zee, de bergen en alles wat Griekenland mij brengt of al heeft gebracht. Τα λέμε σύντομα! Dat betekend tot gauw. 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.