Verliefd op Athene

In de vroege ochtend nam ik afscheid van het Lagou Raxi hotel in Lafkos. Die avond daarvoor had ik dit al gedaan van mijn host. Uiteindelijk hebben we het nog goed af kunnen sluiten. Ze heeft mij zelfs geholpen met het contante geld en vroeg of ik wilde laten weten wanneer ik veilig aangekomen ben in Athene. Zoals ik geloof ik al eerder heb gezegd; ze heeft het hart op de juist plek. Helaas verschilden we gewoon te veel. Maar het is oké.

Het was donker toen ik met al mijn spullen naar de bushalte aan het einde van de weg liep. Daarvoor moest ik nog een heuvel op met ongeveer 25 kilo schoon aan de haak aan en op mij. De sterren straalden en toen de zon langzaam opkwam ontstonden er mistwolken rondom de bergen. Een uitzicht dat nooit verveelt. In mijn hoofd maakte ik er nog even een foto van. Niet alles hoeft met de camera vastgelegd te worden natuurlijk. Oké, stiekem heb ik er een gemaakt. De bus was later, maar daar had mijn host voor gewaarschuwd. Ik moet mij vooral geen zorgen maken, want de bus komt altijd. Dit klopte. Enige nadeel was dat ik dus heel nodig naar de wc moest toen ik er net in zat. Ik heb dus anderhalf uur nummer twee op moeten houden, tot aan buikpijn toe. Wat een opluchting was het toen we eindelijk Volos haalde. Gelukkig was het wc papier deze keer niet op... Wel moet ik nog steeds soms wennen aan het toiletpapier dat niet doorgespoeld mag worden. Het is zo'n automatisme. Maar in vele delen van Griekenland kan je dat niet doen, vanwege slecht gelegde leidingen en riolen. Het voelt zo goor om te doen, dat die geur dan blijft hangen. Maar vanaf moment een nam ik mij maar voor: er gaan jaarlijks miljoenen luiers de prullenbak in, praktisch hetzelfde.

In Volos moest ik overstappen op de bus naar Athene. Tegen deze reis zag ik wel wat op. Het was ongeveer 3.5 uur en ik was moe. Niet alleen van wat minder slaap maar ook van de afgelopen dagen, omdat ik veel op mijn tenen had gelopen. Ook dat kost energie. Dit keer heb ik niet veel beleefd tijdens de reis, maar dat is misschien ook wel een keer lekker. Eenmaal in Athene besloot ik met mijn gare hoofd maar een taxi te bestellen. Ik kon het niet opbrengen om nog uit te zoeken hoe en waar ik welke metro of bus moest pakken. En ik ben blij dat ik dat gedaan had. Een vriendelijk taxi chauffeur genaamd Kingsley gaf mij direct energie. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en praatte mij bij over de 'gekke Grieken'. Ik keek mijn ogen uit, wat een immense gebouwen, veel mensen en natuurlijk weer chaotisch verkeer. Dat rijmt per ongeluk hoor. Volgens Kingsley zat ik op een goede plek dichtbij het centrum. Alles was beloopbaar dus ik moet vooral gaan lopen. Eenmaal bij de plek aangekomen bleek de rit toch iets duurder dan ik aanvankelijk dacht. Hij had er langer over gedaan. Ik vertelde hem dat ik op de prijs inschatting had gerekend en dan nog extra geld bij moest pinnen, dit overleg was terwijl we naast de auto stonden. Ik met mijn spullen en hij met zijn portemonnee. Ik gaf hem alvast de 9 euro (het was 13 euro) en het andere contante geld wat ik nog had was ik nog aan het tellen. Toen kwam er een auto aan waardoor Kingsley zei: 'Wacht ik verplaats even de auto'. En daar ging de taxi. Ik heb 5 min gewacht, maar Kingsley kwam niet terug. Ik ben zelfs nog naar de hoek van de straat gelopen. Het voelde wat opgelaten om 5 euro minder te hebben betaald, aangezien hun loon al schamel is. Maar het is zo druk in de stad dat hij al direct een nieuwe klant moet hebben gehad en mij daarom heeft gematst. Het is dat ik hem niet een bericht kon sturen via de Uber app, maar dat had ik wel willen doen. En zeg nou zelf, die korting ja die neem je als Nederlander dan toch ook stiekem aan. Toch fijn als je er minder geld aan kwijt bent. 

Na deze financiële meevaller liep ik richting mijn AirBnb, waar ik voorlopig alleen zou zijn. Het is namelijk een complex met in totaal 6 kamers, waarvan je de douche, keuken en wc samen deelt. Het idee van een hostel, alleen meer privacy en je weet niet wie er kan komen. Ik was blij met mijn kamer, hoewel ik wel even moest wennen aan het feit dat de balkondeur geen slot had. Maar mijn balkon zat vrij hoog, dus daar moest ik mij gewoon overheen zetten. Eenmaal gesetteld had ik veel zin om Athene alvast te gaan ontdekken. Ik kleedde mij mooi aan en ging lopen. En verwonderen. Ik voelde mij meteen anders. De stad bruiste, overal waren mensen en ik zat een paar min lopen van prachtige parken en het originele olympisch stadion, hoe gaaf! Ik keek mijn ogen uit, wat een historie heeft deze stad. Dat wist ik natuurlijk wel van tevoren, maar als je er dan echt bent is het alsnog verbazingwekkend. Op het plein van een gebouw waar ik overheen liep stond een man grote bellen te 'blazen', de kinderen genoten er zichtbaar van. Dit soort momenten geven mij ook geluk en daarvan maak ik dan een foto. Die kan je terugzien hieronder natuurlijk. Het was zo'n verschil hoe ik mij nu voelde, dat ik besloot mijn ouders te bellen om het geluk te delen. Na een kort telefoongesprek liep ik verder, daar belandde ik in een leuk marktje. Allemaal lokale lekkernijen, sieraden en dergelijke. De ambacht van Athene. Na wat struinen bij de markt kwam ik in een steeds grotere mensenmassa terecht. Dit kwam doordat ik dichterbij het winkelcentrum kwam. Honderden mensen die overstaken. En muzikanten op elke hoek van de straat. Overal kwamen fijne etensgeuren vanaf. Máár ik was vastbesloten en Kingsley had het aangeraden, ik liep richting het Acropolis. De plek waar iedereen het altijd over heeft en niet voor niks. Want terwijl ik liep ging de zon onder en werden oude ruïnes een nog mooier kunstwerk. Toen de avond langzaam viel zag ik Acropolis opdoemen in het licht. Mijn eerste plan was om er dichtbij te gaan dineren. Maar toen ik uit kwam bij een parkje waar niemand liep, die schijnbaar uit kwam bij het Acropolis, besloot ik toch rechtsomkeert te maken. Het voelde niet heel fijn. Zo stuitte ik weer van de ene muzikant in de andere, soms bleef ik staan, om even te luisteren en te bewonderen. Wat een geluk. 

Toen ik mijn weg weer wilde vervolgen, spraken twee dames mij aan. Of ik wist welke kant het centrum op was. Ik gaf aan wat ik wist en ze bedankte mij hartelijk. Later kwamen we elkaar weer tegen en kwamen we in gesprek. Ze kwam uit Canada en vroeg waar ik vandaan kwam. Ze vertelde over haar avonturen hier en dat ze op een cruiseschip zit. Ik moest en zou naar Vancouver gaan, dat zou ik namelijk erg leuk vinden volgens haar. Na ons gesprek van ongeveer 10 min wensten we elkaar nog een fijne avond en liep ik rustig verder. Mijn missie was eten. Niet veel later loop ik langs een plek waar ik obers buiten zag staan, hongerig om mij binnen te halen. Kwam het goed uit dat ik ook hongerig was. Ene 'Hercules', de makkelijkere vertaling van de naam van de ober (kwam ik later achter), sleepte mij binnen. Enige minpuntje was dat ik graag wilde zitten aan de kant van de ruïne en niet de weg kant. Laten we zeggen; de betere kant. Maar dat kon niet en daardoor voelde ik mij enigszins gediscrimineerd als eenling. Gezinnen en stellen mochten hier namelijk wel zitten. Prima, ik snap het ergens wel. Zo sleep je de meeste mensen binnen. Hercules werd mijn beste vriend en we ouwehoerden wat af. Hij leerde mij wat Grieks, ik hem Nederlands. Ik bestelde Moussaka en die was lekker. Ik moet zeggen dat ik het niet bijzonder vond, maar daar was ik al een beetje bang voor toen ik aan kwam lopen. In combinatie met de service en de locatie was ik dat al snel vergeten. En voor de prijs hoef je het hier zeker niet te doen, het kostte 12 (!) euro. Ik vroeg Hercules om een foto van mij te maken, want hé dan had ik ook een kiekje van mezelf. Hij grapte of hij er ook bij op moest. Dus natuurlijk maakten we die foto ook. Na dat mijn buikje vol zat van het eten en het voortreffelijke wijntje, vervolgde ik mijn weg. Ik had nog geen zin om al naar mijn AirBnb te gaan. Het fijne van alleen reizen is dat je daarin ook niet hoeft na te denken. Je gaat gewoon waar je voelt dat je heen wil gaan. En zo liep ik langs de bekende wijk met souvenir winkels en vervolgens langs verschillende barretjes en restaurants. Athene is groot, maar op de een of andere manier voel het niet zo. Ik denk vooral op plekken zoals deze.

Na een tijdje lopen zag ik bij een plein meerdere jonge mensen zitten, het was aan het einde van deze straat. Vlakbij de metro en natuurlijk ook weer ruïnes. Stel je voor, met je metro langs die prachtige, oude, Griekse gebouwen. De maan waakte heilzaam over de stad. Het was een heerlijke, zwoele avond. Voor de goede orde, ik heb alleen nog maar mooi weer gehad. Mijn zomer is verlengd. Je hoort mij niet klagen. Na een beetje rond kijken, viel mijn blik op een leuke kroeg. Ik zag allemaal mooie Griekse mensen, oké mannen. Met name de drie in de deuropening. Ik moest toch plassen dus hup je stoute schoenen aan Leanne en gaan. Dus ik daarbinnen vragen naar de wc. Dit was geen probleem, ze kwamen mij zo wel een drankje op de wc brengen, met een knipoog. Nou goeie binnenkomer hoor. Ik wist niet of ik het nou als compliment op moest vatten of niet. Dus ik deed maar lachend mee en zei: 'Haha, nou tot zo dan hé?' Eenmaal van de wc, liep ik enigszins onwennig naar het terras toe. Ik heb wel vaker alleen op het terras gezeten in Nederland, maar hier spreek je niet de taal en dat was toch wel even anders. Maar ik zag een mooi plekje en ging maar gewoon zitten. Een van de meiden die hier werkte kwam naar mij toe en begon een leuk praatje. Ik ging voor een cocktail die zij aanraadde. Er zat ook nootmuskaat in, zeg maar gerust heel veel. Het was een mooi verkoperspraatje, maar de volgende keer neem ik gewoon iets waar ik van denk 'yes'. Het was namelijk niet zo lekker als ze vertelde. Wel een van de duurdere cocktails geloof ik. Toch weer ingetuind met mijn goedgelovige hoofd. Ik had mezelf voorgenomen zo weinig als mogelijk op mijn telefoon te zitten, want je wil toch contact maken met mensen. Het was alleen best lastig. Er waren alleen maar locals en ze waren in groepjes, niemand leek open te staan voor een gezellige Nederlander die een leuke avond wilde. Ik besloot, soms uit ongemakkelijkheid, maar eens goed de omgeving te observeren. Dichtbij mij stond een of andere machine met Minnie Mouse erin, je kon er wat geld ingooien en dan zou die aan moeten gaan. Ik denk dat ik die avond wel 50 mensen, echt waar, het heb zien proberen. Maar Minnie was buiten werking. Helaas. Verder zag ik mensen met kraampjes en zat ik mij te verwonderen over het barpersoneel. Ze waren meer met elkaar bezig dan met het bedienen van de mensen. Maar als ze het deden, dan deden ze het met volledige toewijding. Een beetje een hoog propper gehalte. Er ging ongeveer een uur voorbij aan alleen zitten en toen kwam er een punt dat ik dacht beet te hebben. Dit klinkt sneuer dan het is. De grote groep vrienden die vlakbij mij zaten, wilden een foto en ik zag ze heel moeilijk doen. Toen dacht ik; bingo! Een ingang. Ik bood aan een foto te maken en dat aanbod sloegen ze niet af. Helaas gingen ze daarna weer door met hun dagelijks gesprek, het leek een feestje. Ik snap het ergens ook wel, in Nederland zouden we dat misschien ook niet zo snel doen. Dan heb je jouw eigen leven, je eigen groep. Denk ik? Goed, ik heb wel mooie foto's gemaakt. Toch leuk. 

Uiteindelijk kon ik het niet laten om toch mijn telefoon te pakken. Met vriendinnen had ik het over de situatie, hoe het toch best lastig was om 'vrienden' te maken. En net toen ik het op wilde geven en mijn telefoon even weg legde, kwam er een meisje naar mij toe. Ze vroeg of ze erbij mocht zitten en ik gaf aan dat het natuurlijk mocht. We raakten in gesprek, ze bleek uit Amerika te komen en was aan het wachten op een Griekse vriendin die ze tijdens vrijwilligerswerk (soortgelijk als ik heb gedaan en ga doen), heeft ontmoet. We bleken ons beide opgelaten te voelen en konden geen contact maken met de locals. Wat fijn die herkenning! Er was meteen een klik. Soms geloof ik met dit soort momenten enorm in het universum. Haar naam was Ruth en later kwam Zoe (het Griekse meisje) er ook bij. We hebben een ontzettend leuke avond gehad met z'n drieën. En Ruth en ik waren er beide over uit 'dat het zo moest zijn'. Die avond heb ik ook wat andere Grieken ontmoet, waarvan sommigen van plan zijn om naar Nederland te gaan. We hebben afgesproken elkaar op te zoeken wanneer dit gebeurd. Dit soort momenten maken het reizen. Diezelfde nacht liepen ik en Ruth een stuk samen richting onze AirBnb en beloofden we elkaar even een bericht te sturen, zodra we daar veilig aangekomen waren. Zo gezegd zo gedaan. Dat was wel fijn moet ik zeggen, want het laatste stuk rond 2.00 in de nacht alleen lopen in een stad die je net kent, is toch best spannend. Er waren ook stukken dat ik alleen maar mannen tegen kwam en toen was het ook best rustig op straat. Je bent toch op je hoede, ook al heb ik gehoord dat dit een van de veiligste buurten in Athene is. Eenmaal thuis, ja ook dit werd snel thuis, kon ik pas echt rustig ademhalen. Het is wrang, haar het is nou eenmaal hoe het is. Met name als vrouw alleen. 

De dagen erna begon Athene steeds meer 'mijn' stad te worden. De routes werden bekender, ik maakte makkelijker contact en met name het oude gedeelte werd mijn favoriete locatie. Helaas heb ik de Acropolis niet van dichtbij kunnen zien. Het was zo vol met toeristen, niet normaal. Ik was er op mijn een na laatste dag nog vroeg in de ochtend om de drukte slim af te zijn. Ik denk dat meerdere toeristen er zo over dachten. Want als ik een ticket daar wilde kopen, moest ik nog anderhalf uur wachten voor ik Acropolis kon bezoeken. Het was al heter aan het worden en de drukte van toeristen werd mij te veel. Ik besloot hier weg te aan en zocht de rots verderop op. Wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Het uitzicht was adembenemend en maakte alles goed. Zelfs al waren ook hier weer toeristen met hun camera's. Natuurlijk heb ik ook foto's gemaakt, maar ik heb ook geprobeerd om even te zitten en in het moment te zijn. Te genieten van het hier en nu, dat ik hier mag zijn. Na de klim en het mooie uitzicht besloot ik wat te dwalen voor ik richting huis ging. Dat is het beste van lopen in een nieuwe stad. De vrijheid om te ontdekken en verwonderen. De huizen en restaurantjes, met name in het oude gedeelte, blijven mij verbazen. Wauw. Uiteindelijk belandde ik met een veel te dure cornetto op een van de grootste pleinen van Athene. Deze had ik gekocht bij zo'n kraampje aan de straat die ze overal hebben staan. Het ijsje was wel erg lekker. Een beetje dromend, luisterend naar de straatmuzikanten en kijkend naar de voorbijlopende mensen, vroeg ineens een jongeman aan mij: 'Vind je het erg als ik erbij kom zitten?' Natuurlijk niet, antwoorde ik. Wat volgde was een prachtig gesprek over onze culturen, de overeenkomsten en verschillen. We leerden van elkaar. Hij was opgegroeid in Afrika. We hebben onze Instagram uitgewisseld en afgesproken dat we elkaar op zouden zoeken wanneer de mogelijkheid zich voor zou doen. Wie weet kom ik nog terug in Athene na mijn tweede Wwoof adres bezoek. Tijdens onze ontmoeting zijn we een stuk gaan wandelen door het park. En hoewel hij hier al langer woont, liet ik hem een plek zien die hij nog niet kende. Waar ik dan wel weer trots op was als toerist zijnde. Hij had er tot nu toe alleen nog maar een keer een 'pee pee' gedaan, zoals hij dat zo mooi bracht. Hierom moesten we beide lachen. 

Ik besef mij nu dat het lastig is om Athene in chronologische volgorde te vertellen, omdat de dagen enorm voorbij vlogen. En tussendoor gebeurd zoveel, leuke en minder leuke dingen. Zo heb ik mij een paar momenten niet veilig gevoeld. Wanneer mannen ongevraagd met mij mee liepen en wat vroegen, bij mij bleven hangen en ik mijn grens moest aangeven. Dan voelde ik mij kwetsbaar en werd ik sneller emotioneel. Gelukkig kon ik toen met mijn ouders of vrienden bellen om even te ventileren. Want die momenten had ik net niemand om mij heen die ik had ontmoet, wat logisch is ergens. Maar de mooie momenten voeren wel de boventoon. Zo ook een dag dat ik op een orkest stuitte dat uit Nederland kwam. Ik heb hun hele optreden van anderhalf uur staan kijken en zelfs nog even met wat orkestleden gepraat. Ze deden het ontzettend goed, toch stiekem best trots dat zij dan uit Nederland komen. Ze maakten enorm leuk contact met de Grieken en hadden ook opgetreden in weeshuizen en ziekenhuizen hier in Griekenland. Contact maken via muziek voor een mooi, maatschappelijk doel is naast vermaak hun hoofddoel. Dit was genieten! En stiekem toch best fijn om even Nederlands te praten. Hoewel het Engels mij ook prima af gaat. Wat ik verder nog kan vertellen is dat het merendeel van de mensen in Griekenland niet zo goed Engels kan. Maar ze kennen wel voetbal in Nederland. Daarom heb ik vaak gehoord over Van Basten, Cruijf en andere oud gedienden. Het leverde hilarische momenten op. Ik ben totaal geen voetbalfan. Ja, om het te spelen, maar verder bak ik er weinig van qua kennis. Goed, het is een leuke gemene deler en het brengt altijd een lach op elkaars gezicht. Een stukje verbinding wanneer taal niet toereikend genoeg is. Wat kan ik zeggen, het verblijf in Athene heeft mijn hart goed gedaan. Ik heb enorm genoten. Zelfs al kwam ik wat rare types tegen in mijn Airbnb, was de douche waardeloos en bleef de wc nooit schoon (remsporen alarm). Ik voelde mij er thuis. En had zeker een beetje heimwee dat ik dag moest zeggen tegen Athene na vijf dagen. Van traditionele Griekse muziek tot aan de beste Souvlaki in mijn leven. Een Griek die mij het hof maakte of waren het er zeven? Dat is een grapje, het rijmde gewoon leuk. Of was het het niet een grapje? Dat weten alleen mijn vriendinnen. In ieder geval ben ik niet verliefd geworden op Hercules of andere Griekse goden maar wel op Athene. Om jullie daar volledig van te overtuigen deel ik ook de foto die voor mij als kers op de taart kwam. Ik was geklommen op 'Mount Lykavittós' en dat was het hijgen en puffen meer dan waard. Wat een FE-NO-ME-NAAL uitzicht en ik lieg niet. Hier had ik nog wat spontane ontmoetingen met een jongeman en een stel. Ik sprak hen aan nadat ik mooie foto's had gemaakt van hun. Ik vind dat namelijk altijd leuk, dat je dat dan kan delen. De meeste mensen waarderen het ook erg, zo ook hun. Vervolgens heb je weer mooie, open gesprekken die ik mee kan nemen in mijn figuurlijke backpack dat leven heet. Met pijn in mijn hart vervolgde ik mij naar mijn volgende bestemming. Weer een lange rit voor de boeg. Maar ondanks de gemengde gevoelens had ik er zin in.  Er lagen weer nieuwe avonturen, mensen en perspectieven op mij te wachten. Helaas bleek ook dit anders te lopen dan gedacht, want terwijl ik dit schrijf zit ik al niet meer op de plek waar ik eigenlijk 5 a 6 weken zou zitten. Geen zorgen, het lag deze keer niet aan de mensen en het gaat goed met mij. Het was alleen wel pittig en ik kwam mezelf erg tegen. Want wanneer weet je nou of je de juiste keuze maakt? Wanneer leidt gevoel en wanneer verstand? Wat is de beste balans? Daarover meer in mijn volgende blog... Αντίο!