Weerstand en verandering

Ik slaak een diepe zucht. Daar zit ik dan in mijn hotelkamer met een onrustig gevoel, doordat plannen nog niet compleet duidelijk zijn. Ik voel mij niet op mijn best vandaag. Morgen ga ik na één week al weg bij mijn eerste host. Helaas klikten we niet. En daar is heel wat aan vooraf gegaan voor ik die keuze maakte, inclusief telefoneren met familie en vrienden. Ik vind het ontzettend jammer dat het is tegen gevallen en dat het zo moet lopen. Op dit scenario had ik even niet gerekend. In het begin leken ik en de host een klik te hebben, tot ze op een bepaalde manier begon te communiceren. Ik mocht mijn voeten (ik had sokken aan) niet op de bank doen. Daar kon ik nog enigszins inkomen, maar de manier waarop ze het zei was vrij naar. Volgens haar zouden alle jongeren van mijn generatie deze respectloosheid met zich meedragen. Het was ook een gebrek aan zelfrespect. Ik kreeg de vraag of ik ook zomaar met iemand mee zou gaan naar huis. Persoonlijk vond ik dat een heel ander onderwerp. In ieder geval was wat ik deed, totaal onbeschoft en volgens haar een ongeschreven norm. En hoewel ik best respect kan hebben voor iemand die mij attendeert of vraagt of ik iets misschien liever niet wil doen, dit was van een andere orde. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik mij comfortabel voelde en dat ik het niet zo had bedoelt. Later was ze met de tv bezig om iets op te zoeken en bood ik haar aan te helpen. Vervolgens kreeg ik de opmerking dat ik die dag niet eens het zwembad goed kon doen (ander verhaal) dus hoezo zou ik haar dan kunnen helpen met de tv? Dat wilde ze mij niet toevertrouwen. Au, dat is een flinke steek onder water. Eerder zou ik het moeilijk vinden om hier op terug te komen, maar gelukkig ben ik daarin gegroeid. Ik heb aangegeven dat ik het niet prettig vond, hoe het gebeurde. Volgens haar was dat over het zwembad en de tv een grap. Ik lach me rot... Je begrijpt, de toon was gezet. 

Dit alles was op zaterdagavond al. En ik kwam die dag daarvoor aan. Als het zo door ging werden drie weken wel erg lang. Toch besloot ik het nog een kans te geven, wie weet was dit eenmalig. Helaas bleek de communicatie door te zetten. Veel passief agressieve opmerkingen en taken in een dag. En hoewel ik niet vies ben van aanpakken, voelde dit niet als een prettige manier om te werken. Ik had het gevoel dat ik onder een vergrootglas lag. Wanneer er dan iets fout ging, kon ik alleen de boeman zijn. Ze wilde altijd de lichten uit, stekkers eruit, bepaalde looproutes nemen. Deed ik het niet? Dan hoorde ik dat. Was ik niet degene die het licht had aan gelaten? Kreeg ik toch de schuld. Na die paar dagen liet ik het maar aan mij voorbij gaan. Voordat ik op dat punt kwam is er nog wel een flinke woordenwisseling geweest. En mij krijg je niet snel boos, tot je over mijn grens gaat. Het gekke is dat ze ook twee gezichten had. De ene was de conservatieve, ouderwetse, passief agressieve en strenge houding en de ander was de ongelooflijk opgetogen, aardige vrouw. Het zoog energie. Uiteindelijk heb ik haar verkondigd dat ik eerder ga. Overigens was dit al het plan, door miscalculatie van mijn reistijd naar de andere host. Helaas kwam ik daar nu pas achter, dat was mijn fout. Dit heb ik daarom direct aangegeven. Maar dat zou maar twee of drie dagen eerder zijn. Uiteindelijk merkte ik aan mezelf dat ik hier niet gelukkig zou worden. Ook al zou ik uit loyaliteit liever blijven. Helaas zou ik dan haar boven mezelf kiezen en dat was ik niet meer van plan. Toen ik het nieuws bracht ontstond dus de ruzie en dat heeft ertoe geleid dat ik morgen (27 oktober) mijn reis vervolg naar een andere plek. Vandaag heb ik een dag vrij en ga ik het dorpje in, nog wat meer verkennen dan ik al had gedaan. Ik ontbijt en nuttig mijn avondeten hier nog wel en hoop dat we het dan oké kunnen afsluiten. We gaan verder best oké met elkaar om, maar ik kijk er wel naar uit om dit achter mij te laten. Nu loop ik op mijn tenen en kan ik niet volledig mezelf zijn.

Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat ik ook fijne momenten heb gehad. Dit begon al de reis ernaar toe. Vanaf mijn appartement in Thessaloniki ging ik bepakt en bezakt naar de bushalte. Het was druk en warm, maar ik was op tijd dus niemand kon mij wat maken. Dacht ik. De bussen die ik kon nemen waren te laat, daar had ik op gerekend. Zo gaat dat hier. Maar toen ik bij een van die bussen in wilde stappen paste het niet meer. Het was een blik met sardientjes. Dus ik dacht dan pak ik een andere. Helaas had ik te laat door dat die andere bus er vlak achter stond en op hetzelfde moment weg reed dat ik aan kwam 'rennen' (ik had zware bagage). Shit. Dit is niet het scenario dat ik voor ogen had. De tijd begon te dringen, want ik moest om 13.15 de bus in Volos hebben, anders dan haalde ik de aansluiting niet naar het dorpje Lafkos waar ik moest zijn. Tegen mijn zin in heb ik een taxi geboekt. En dat was het beste wat ik ooit kon doen. Het was even zoeken voor ik de taxi kon vinden. Bovendien niet zonder gevaar voor eigen leven. Ik moest een grote, drukke weg over. Dus ik deed maar net als de Grieken. Die kennen soms geen angst, lijkt. Gelukkig liepen er twee vrouwen tegelijkertijd met mij naar de overkant, dus kon ik met hun 'meedoen'. Ik voel me dan vrij stoer, terwijl het voor hun dagelijkse kost is waarschijnlijk. Op een begeven moment stonden we met z'n drieën op het midden van de weg met verkeer razend om ons heen. Geen zorgen, ik kwam heelhuids aan de overkant. De taxichauffeur was erg vriendelijk, hij heette Dimitri (zoals velen, volgens hem). Wat een leuke vent. We maakten een praatje over waar we vandaan kwamen. Dat is doorgaans het eerste wat je doet eigenlijk. Die vraag krijg ik tenminste vrij snel, naast de vraag waar mijn accent is. Dimitri woonde al zijn hele leven net buiten Thessaloniki in een dorpje. Hij vertelde mij over zijn favoriete eten en stelde mij gerust dat ik mijn bus zou halen. 'You are an adventure girl ha?', zei hij. Toen moest ik natuurlijk even de bescheiden Nederlander uit hangen: dit is nog maar mijn eerste reis alleen, maar ik vind het tot nu toe wel erg leuk, zei ik. Binnen 15 min waren we tussen het chaotische verkeer door gesjeesd. Rijden kon Dimitri wel. Eenmaal aangekomen op bestemming zei hij dat ik niet hoefde te betalen voor mijn bagage (normaal wel). Dus ik kreeg korting! Hij zette mij ook nog eens pal voor de deur af, wat een service. 

Bij het busstation binnen waren vooral loketten met Griekse letters. Abracadabra voor mij. Dus ik vroeg een vrouw waar ik de bus ticket voor Volos moet halen. Dat was vrij dichtbij gelukkig en voor het loket stond een korte rij. Ik kon opgelucht ademhalen, dacht ik. Een Grieks meisje achter mij sprak mij aan en vroeg of ik ook naar Volos ging. We hadden een klein gesprekje, het leek een lieve meid. Ik vind meid zo'n raar woord, maar je zegt dan ook niet vrouw, omdat ze jonger is. Goed, daar moet ik nog even mijn weg in vinden. Toen ik eenmaal bij de vrouw was die het ticket verkocht, gaf ze aan dat het vol was. Ik kon niet mee. Toen brak mijn klomp. Meen je dit?! Weer een lichte paniek. Het aardige meisje had het door en vroeg wat er was. Ik gaf aan dat we niet meer mee zouden kunnen. Heel resoluut zei ze: 'komt goed, ik help je wel'. Ik was direct wat meer gekalmeerd. Wat fijn als iemand je zo helpt. Ze praatte met de vrouw van de tickets en wist te regelen dat wij met de buschauffeur moesten praten. Als die het goed vond, konden we beide nog mee. Zo gezegd, zo gedaan. Ze praatte met de buschauffeur en zijn jongere ticket assistent (hij scheurde de kaartjes). En ja hoor ik kon gelukkig mee. Wat een opluchting. De jongeman van de tickets liep met mij mee en zo kwam het toch nog goed! Als kerst op de taart mocht ik op een VIP plek plaats nemen, namelijk naast de buschauffeur voorin. Het leek wel een schoolreisje. 

De reis naar Volos ging voorspoedig en ik heb genoten van de omgeving onderweg. Veel natuur, bergen en water. We reden onder andere door tunnels die in de bergen lagen. Eenmaal in Volos moest ik nog een uur wachten tot mijn volgende bus. Het grappige is dat ik mij daar automatisch een toerist voelde. Eigenlijk zag ik ook vrij weinig toeristen om mij heen sinds Thessaloniki. Enkele, maar vooral locals of mensen vanuit de stad of iets dergelijks. Ergens voelde het soms opgelaten, want ik werd bekeken en als je dan aankwam met je grote backpack en je Engelse vragen, leek niet iedereen daar even blij mee. Ik heb in Volos meer chagrijnige hoofden gezien dan ik tot nu toe had gezien op mijn reis. Nou is het wel goed om te benoemen dat deze stad onlangs last heeft gehad van een hevige overstroming. En zij niet alleen, ook andere dorpjes in de buurt moesten het ontgelden. De ravage was nog op veel plekken te zien. Na wat 'irritante' vragen aan de best aardige ticketverkoper in Volos, vond ik mijn bus naar Lafkos. Geen zorgen, dit keer had ik wel een normale zit plek. Ik kon zelfs nog kiezen waar ik mocht zitten (dit keer de buschauffeur maar niet vergezeld). De reis naar Volos was al mooi, maar deze reis sloeg alles. Het was wat ik van Griekenland gedacht had: schattige vissersdorpjes met kleurrijke huisjes. Leuk weetje is dat deze bus maar drie a vier keer op een dag gaat. De mensen hier zijn het gewend. Stel je voor dat dit in Nederland was (ik zie al die chagrijnige gezichten al voor mij, ha). Nou is dit wel van een ander kaliber hoor. Je gaat immers met een grote tour bus de dorpjes langs, dat moet ook wel als je rijdt in de bergen. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen, dus ik zeg het nog een keer; potverdikkie wat een uitzicht! Een lust voor het oog. Jullie mogen hieronder ook meegenieten met een paar foto's, want dat gun ik jullie. Naast de schilderachtige omgeving, was het ook een interessante route. Het was langer dan normaal, omdat sommige dorpen door de overstromingen niet meer begaanbaar genoeg waren. Als iemand pakketjes had besteld werden ze daar afgeleverd en aan de weg gezet. Keer wat anders dan PostNL. En de grote bus moest soms gevaarlijke draaien maken in smalle stukken. Maar Grieken leken tot nu toe onbevreesd, terwijl ik vaak nog zweethandjes kreeg. Zo ook bij een moment dat de bus achteruit moest in een van de smalste straatjes ooit. En toen ik de oudere Griekse vrouw voor mij een kruisje zag maken vreesde ik al helemaal voor mijn leven. Oké, iets minder overdreven misschien. Ik dacht wel, als zij het al niet vertrouwd, hoe kan ik het dan vertrouwen? Gelukkig kwam ik na een prachtige zonsondergang onderweg, heel in Lafkos aan. Volgens mijn host slaan de inwoners van hier en omgeving vaak kruisjes. Ik zou er bijna gelovig van worden.

Tot slot wil ik jullie nog vertellen over de fijne momenten die ik beleefd heb op deze plek. Ten eerste verveelt het uitzicht nooit, het is werkelijk waar een droom. Het was geen straf om hier wakker te worden en de zonsondergang te zien. Het dorpje heeft, net zoals vele in de omgeving, mooie huizen met vele kleurtjes. Je verrast je over de dieren. Zo stond er ineens een paard midden in het dorp op een grasveld en laten eigenaren hun honden lekker loslopen. Dat zorgde tijdens mijn ochtendwandeling voor extra gezelligheid. Ik heb op deze plek met name in de tuin gewerkt en het zwembad schoongemaakt (ben nu pro zwembad schoonmaken, je mag mij inhuren). Daarnaast heb ik elke ochtend de hond van de host uitgelaten. Een ontzettend leuke hond, die totaal niet op haar baasje lijkt. De theorie dat baasjes op hun honden lijken moet toch ontkracht worden. Het was een fijne bezigheid en een goede start van mijn dag. Daarnaast heb ik verschillende nieuwe bloemen, vlinder - en insectensoorten ontdekt. En weet ik steeds beter hoe ik een tuin kan onderhouden. Zo ontdek ik dat ik hier best goed in ben en in Nederland wel een eigen tuintje (het liefst bij huis) zou willen hebben. Maar ja, wie niet? De zaterdagavond voordat de bom gebarsten was, ben ik nog met de host mee geweest naar een bijeenkomst van haar wandelgroep bij de gemeenteraad in een dorpje verderop. Ik had mij mooi aangekleed, want ik had begrepen dat het een ding zou zijn. Het bleek een grijze massa van ANWB stellen. Met alle respect naar mensen boven de 60 natuurlijk. Maar dit was niks voor mij. Ik ben in Griekenland om meer van Griekenland te zien en te horen. Natuurlijk waren er wat lokale inwoners waar ik meegepraat heb, alleen waar die met name Engels en Duits. Er zijn namelijk veel gepensioneerden die hier hun huis kopen, tot ergernis van sommige locals. Het leek op die bijeenkomst wel prima te gaan. Ik heb het 10 min volgehouden en ben toen weggeslopen, dit vond de host niet erg trouwens. Ze was er achteraf mee eens dat het saai was voor mij. Goed, ik ging op ontdekking in het dorpje Argalasti. Het was toen rond 18.45 in de avond. Kinderen waren op straat en in de lokale cafés zaten met name mannen uit het dorp. Ik voelde mij niet heel erg geroepen om erbij te gaan zitten. Hoewel ik dat wel zou willen, meer contact maken met de Grieken. Toch voel je, je als vrouw alleen iets kwetsbaarder. Na wat lopen bergopwaarts, doemde er een schattig winkeltje met allemaal kleuren op. Het bleek een winkeltje van een Nigeriaans/Griekse vrouw, die hier met haar Duitse man is komen wonen. Alles in het winkeltje was zelf gemaakt door hun. Al gauw vertelde ze mij haar levensverhaal en gaf ze mij inspiratie. Ik vroeg op het eind of ik haar op de foto mocht zetten als herinnering. Daar maakte ze dankbaar gebruik van, want vervolgens wilde ze een hele fotosessie. Ik heb benadrukt dat ik geen influencer of fotograaf ben, maar volgens mij vond ze het vooral leuk dat ik zo enthousiast was. En maakte ze daar dankbaar gebruik van. Waarom ook niet? We hebben Instagram uitgewisseld en ik heb haar na afloop de foto's gestuurd, waar ze erg blij mee was. Een bijzondere ontmoeting die mijn avond maakte. 

Ik ben mezelf genoeg tegen gekomen, omdat ik veel alleen moest werken en door de situatie die speelde. Het heeft mij laten inzien dat ik sterker ben dan ik denk. Soms had ik heimwee om even iemand te kunnen knuffelen van thuis. Maar in dit geval was telefoneren genoeg. Daarnaast laat ik mij, als een echte Hollander betaamd, niet snel de kaas van het brood eten. En ik wil gewoon nog niet naar huis! Morgenvroeg heb ik om 7.30 de bus naar Volos en dan om 11.00 de bus naar Athene. Daar ben ik in ieder geval tot maandag, wellicht langer. Ik heb een fijne Airbnb gevonden en kijk er naar uit om Athene te gaan ontdekken. Eigenlijk zou ik op 10 november naar mijn tweede host gaan, maar ik ga met hen overleggen of ik eerder kan gaan. Na Athene ga ik dus daarheen of ik ga nog een paar dagen naar een van de eilanden. Welke ben ik nog niet uit. Het moet ook in het budget passen. Deze reis heeft dus een enorme twist, maar dat is oké. Verandering hoort bij het leven en ik heb door de jaren heen genoeg weerstand gekweekt om hiermee om te kunnen gaan. Zoals mijn haptonoom Margot zo mooi zei: 'Wat er ook gebeurd, je hebt alles in huis om jezelf te kunnen redden'. En zo is het. Ik ga nu het dorp in en mijn host zoveel mogelijk ontwijken. Ik moet nog contant geld regelen voor de bus van Lafkos naar Volos. De host kon niet helpen en vond mij vooral HEEL ERG onverantwoordelijk. Dat mag. Maar ik laat het gaan. Ik ga mijn best doen om dat geld te regelen. Niet denken in problemen maar in oplossingen. Het zal mij trouwens niks verbazen als ik nog een avontuur meemaak in het dorp. Die zou ik dan uiteraard weer delen in mijn volgende blog. Μέχρι το επόμενο!