Je bent je eigen (t)huis

Van tevoren weet je nooit hoe je, je gaat voelen als je voor langere tijd alleen weg gaat. Gelukkig maar. Toen ik op woensdagochtend 18 oktober nog bij mijn zus aan tafel zat, leek het allemaal vrij onwerkelijk. Gek, onbestemd, maar ook erg leuk. Nee, ik ga niet super ver weg. Maar het feit dat je de keuze maakt om bewust alleen te gaan en afstand te nemen van alles wat in je leven is op dat moment, dat is spannend. En ook weer niet. Een avontuur aan gaan, uit mijn comfortzone en maar ervaren. 

Ik heb van familie en vrienden allemaal lieve aandenkens gekregen, zoals armbandjes, een ketting, foto's, een beeldje en lieve kaarten. Toen mijn zus mij haar kaart met de foto's van ons en mijn neefje en nichtje gaf, brak ik. Dat deden we allebei. Eigenlijk was die dag ook de eerste dag dat ik veel emotie voelde. Logisch want al die spanning bouwde zich in de weken ernaartoe op. Mijn moeder en broer brachten mij naar het vliegveld, waar ze naar een fijn afscheid ook snel weer weg waren (15 min kiss & ride, harde regels). Toen was het even zoeken: wat een drukte, het is warm, ik hoop dat het niet te lang duurt. Ik was vrij snel door de security heen en kon toen een plekje zoeken op een trap. Die overigens herinneringen opriep van voorgaande weekendjes weg met mijn huisgenoten. Daar hadden we weleens samen gezeten. Het was wachten op de gate en die bleek uiteindelijk op dezelfde plek te zijn als de trap. Gelukje! Voor het eerst met priority, dat voelde heel luxe. Ik raakte aan de klets met een Nederlands stel, we deelden dezelfde ervaring. Beide waren we leken op het gebied van het profiteren van priority. Dat schepte blijkbaar een band. Eenmaal in het vliegtuig voelde ik vooral een opgewondenheid en toen het vliegtuig opsteeg viel alles op zijn plek. De vlucht ging goed. Kleine gedachtegang tussendoor: ik snap die mensen die geurtjes en lotnummers kopen in het vliegtuig niet. Er was een man in het vliegtuig die er wel pap van lustte. Waarom? Totaal niet goedkoop en naar mijn mening zonde van je geld. 

Eenmaal op het Thessaloniki vliegveld aangekomen, dit was rond 20.00 in de avond, was het erg rustig. Daardoor had ik geen moeite mijn bagage uit het ruim mee te nemen. Daarna liep ik bepakt en bezakt richting de bus die mijn naar het centrum zou brengen. De man achter de tickets hielp mij vriendelijk en voor maar 1.80 kon ik naar Thessaloniki centrum. En ik kreeg er een gratis restauranttip bij (oké ik had er zelf om gevraagd). Die prijzen kennen we niet in Nederland. Ik had GEEN idee wanneer de bus kwam maar dat maakte niet uit, want ik kwam er toch wel. Grappig hoe je in Nederland enorm stil staat bij tijd en alles daar op gebaseerd is en hier compleet het tegenovergestelde. Nou moet ik bekennen dat dit voor beide zijn voor- en nadelen heeft. In de bus was het vooral even zoeken waar ik uit moest stappen, gelukkig waren er meiden die ik kon vragen of ik goed zat en die mij vervolgens de weg wezen. Ik had nog geen avondeten gehad dus hop iets meenemen voor onderweg (lekkerste kipwrap ooit) en snel richting het appartement. Het was al donker en in zo'n stad waar alles op elkaar lijkt is dat nog best even zoeken. Zelfs met Google Maps. Máár na wat bloed, zweet en tranen arriveerde ik bij mijn appartement. Ik zat enorm te klungelen met het kluisje waar de sleutels in zaten en heb zelfs nog een meisje, die voorbij kwam lopen, gevraagd om mee te kijken. Daarna lukte het wel. Op dat moment, in een lege, half donkere straat met al mijn spullen, voelde ik mij toch niet zo veilig. Toen ik rustig kon kijken hoe het kluisje werkte, lukte het direct. En dat ik moe was hielp ook niet mee. Wat ook niet gek was na bijna een dag reizen. Tot slot heb ik nog even lopen klungelen met de sleutels van de entree en mijn appartement, maar gelukkig bleek een Griekse adonis en vriend van een van mijn buren, mijn redder in nood. Hij heeft zelfs een van mijn koffers helpen tillen naar mijn appartement. Uiteindelijk was ik daardoor rond 22.30 veilig in mijn eigen stek. En dat was nog maar het begin van de reis. Maar ik voelde mij wel meteen thuis. 

Diezelfde avond scheen ik met mijn zaklamp uit het keukenraampje en zag ik drie katjes liggen. Dat zie je natuurlijk veel in Griekenland en daar was ik op voorbereid. Maar het gemauw niet. Dat gaat door merg en been, zeker wanneer ze er vermagerd uit zien en de helft van de bevolking er schijt aan heeft. Voor een gevoelige dierenliefhebber als ik was dit erg pittig. De volgende dag heb ik ze dan ook direct beloofd (ja ik praat met katten), dat ik ze eten zal brengen. Maar eerst zelf eten. Met frisse moed (gelukkig veel lichter bepakt), dwaalde ik door de straten van Thessaloniki. Er is veel te zien: chaos in verkeer, verschillende mensen jong/oud, fluitende politieagenten die het verkeer regelen, mooie huizen, lelijke verlaten gebouwen, veel groente en koffietentjes, bakkertjes, supermarkten, een paar bomen, veel asfalt, geschiedenis, weinig toeristen en een hoop lawaai. En toen zag ik een leuk groentewinkeltje waar ik besloot wat fruit te kopen. Een man van middelbare leeftijd hielp mij vriendelijk en vroeg waar ik vandaan kwam. Ik leerde twee woordjes Grieks, die ik nu alweer vergeten ben. Ik snap dat jullie teleurgesteld zijn, ik kom hier later op terug. Rustig aan, ik ben er net. Daarna moest ik nog ontbijt en drinken halen. Dus stapte ik een leuk koffietentje in waar ik in gesprek raakte met een man een vrouw van mijn leeftijd. Schat ik. Zulke lieve mensen. Ze hebben mij geleerd over de Griekse ontbijtspecialiteiten en dat was vooral zoet, van deeg, wit en niet heel gezond. Al was een wel met spinazie. Maar lekker was het wel! We kletsten wat over Nederland en hoe de situatie in Griekenland is. Voor hun niet altijd makkelijk, gaven ze aan. Dat kon ik mij voorstellen. 

Met de buit op zak vervolgde ik mijn weg naar waar ik ook heen wilde. En dat was sowieso het zien van de zee. Thessaloniki ligt namelijk aan de zee. Onderweg zag ik mooie oude ruïnes en kinderen spelen in een parkje. Daarnaast ook duiven, heel veel duiven. De gebouwen fascineerden mij met al hun kleuren en tierelantijntjes. Toen zag ik ineens een overdekte markt opdoemen, daar moest ik heen. Overal met name veel vis, vlees en olijven. De geur was bijzonder intens. En ik voelde mij vrij bekeken. Bij een kraam begon een man ineens heftig in het Grieks te praten, wel opgetogen. Ik vertelde hem dat ik geen Grieks kan. Vervolgens gebaarde hij mij iets over een foto maken. Voor ik het wist had een jongere collega van hem mijn mobiel in zijn hand en ik een dikke, grote vis (zie het prachtige, kuch, resultaat in mijn fotoalbum hieronder). Daar stond ik dan naast een trotse Griekse man, als een boer met kiespijn, met een vis in mijn hand. Hoewel ik goed van vertrouwen ben heb ik wel even een benauwd gevoel gehad over die telefoon. Je wil niemand veroordelen natuurlijk, maar toch. Na wat gelach en ongemakkelijke thankyou's vervolgde ik mijn weg naar de zee. Wel met een lach. Halverwege merkte ik alleen dat ik erg moe werd. Overprikkeld. Ik raakte een klein beetje in paniek, omdat ik nog door die grote drukte naar huis moest. Maar na een diepe ademhaling kon ik mezelf weer tot de orde roepen. Eenmaal thuis zag ik die arme zieltjes weer (de zwerfkatten) en door dat ik overprikkeld was raakte ik emotioneel en voelde ik mij machteloos. Maar toen verschenen er ineens twee jonge mensen voor mijn ramen... Een jonge vrouw had roze haar en haar tas viel direct op; er was een roze kat op geborduurd! De jongen had zijn lange bruine haar in een start. Ze waren druk in het Grieks aan het praten en om zich heen aan het zoeken en roepen. Ik veegde mij tranen af en was direct in een andere, nieuwsgierige stemming. Onze blikken kruisten elkaar en we raakten in gesprek. Ze bleken in een appartement tegenover het gebouw waar ik zat te wonen. En ze vertelden dat ze een van de weinigen of soms de enigen zijn die de katten voeren en ze naar de dierenarts brengen als dat nodig is. We raakten wat aan de klets en deelden onze zorgen. Ik voelde mij direct beter. Het was niet fijn om die machteloosheid te voelen en prettig om dat weer te kunnen delen. Ik gaf aan dat ik ze eten wilde geven en dat zo zou gaan halen. Daar waren ze enorm dankbaar voor. Dat was lief, maar als er iemand dankbaar moet zijn dan ben ik het wel: voor hen. Het is fijn om te weten dat er mensen zijn die zich er voor in willen laten zetten. Zelfs al hebben ze al een leven ernaast, waar ze denk ik ook druk genoeg mee zijn. 

Zo gezegd zo gedaan haalde ik brokjes bij de dichts bij zijnde supermarkt en gaf ik ze aan mijn nieuwe, harige vrienden. Daarna heb ik nog even uitgerust voor ik weer verder ging ontdekken. Intussen was het tegen het einde van de middag. Tussendoor moest ik nog even contact leggen met de eerste host waar ik heen zou gaan. Toen dat opgelost was kon ik met frisse moed de bus pakken naar de witte toren (DE toeristische attractie van Thessaloniki). Omdat ik vanochtend al vrij snel overprikkelt raakte, besloot ik mezelf niet te kwellen en in de bus kon ik op mijn gemak kijken naar alles wat er gaande was zonder te veel op te hoeven letten waar ik loop. Want verkeerschaos. Voor ik in de bus zat wilde ik nog bus tickets kopen (90 cent per keer, blijf verbaasd over het geld). Het duurde alleen even voordat ik een plek vond waar ik ze kon kopen en toen ik ze vond zei de aardige Griekse jongeman dat geen enkele Griek ooit een kaartje koopt. Ik had alleen niet mijn rebelse hoed op dus besloot ik maar de brave toerist uit te hangen. Het is 90 cent, waar hebben we het ook over? Daarnaast ben ik altijd bang dat ik dan net wel zo'n controleur tref en 72 euro moet dokken. Eenmaal bij de witte toren hoefde ik hem niet van binnen te zien, want in mijn zoektocht naar de hoogtepunten van deze stad, had ik hem al helemaal van binnen gezien. In plaats daarvan besloot ik naar een vrij bankje te lopen en mij te verwonderen over voorbijgangers. Op dat moment voelde ik voor het eerst echt rust sinds het moment dat ik ben vertrokken. Een soort sereniteit. Met zicht op de zee en prachtige pianogeluiden op de achtergrond van een straatmuzikant. En natuurlijk vogels, verkeer en pratende mensen. Maar met name de zee en de straatmuzikant overstemden alles. Ik raakte positief geëmotioneerd, omdat het fijn was dat ik dit mocht ervaren. Dat ik hier mag zitten, in vrijheid. Ik zag stelletjes, veel vissers en wist sommigen in mooie foto's te vangen. Ik voel dat mijn creativiteit weer begint te stromen op het gebied van foto's maken. Dit is wat er gebeurd als ik mijn element ben. Na een klein uur van verwondering besloot ik op aanraden van Tripadvisor (altijd handig) naar een lokaal restaurant te gaan, weg van de drukte en het toerisme. Ze zouden er goed eten hebben voor een mooie prijs. EN livemuziek. Helaas begon dat pas op vrijdagavond (de volgende dag) en dan ben ik al bij mijn volgende plek of nog onderweg. Helaas pindakaas. Máár de ober was erg aardig en de plek en het eten waren goed. Omgeven door lichtjes, een oud monument in de verte en katten op het nepgras. Ik denk dat dit de eerste keer in mijn leven was dat ik alleen uit eten ging. En het was heerlijk. Ik kon toen in gedachten tegen mezelf zeggen: ik ben trots op mezelf. Want wat er ook gebeurd of gebeuren zal, ik vind altijd mijn weg. Na dat heerlijke eten haalde ik nog een decafé cappuccino to go bij een hippe tent. Ik was bang dat de buitenkant er beter uit zag dan de binnenkant van de koffie. Niets was minder waar. Met de koffie in mijn hand struinde ik nog even door de stad en besloot ik daarna terug te wandelen naar huis. Grappig hoe snel je het dan je huis noemt. Ik denk dat overal waar je, jezelf thuis kan voelen je huis kan zijn. Je bent je eigen huis. 

Eigenlijk wilde ik mijn blog met deze mooie zin eindigen. Maar ik ben nog niet op mijn einde. Hou nog even vol! Of juich van blijdschap dat het nog niet over is. Wat je maar wilt. Toen ik bijna thuis was hoorde ik ineens een hard geroep. Het bleek een protest mars voor Palestina. Jong en oud liepen mee. Het waren wel duizenden mensen. Uit respect ben ik blijven staan en heb ik sommigen een blijk van waardering gegeven door naar ze te knikken. Ik twijfelde om mee te gaan, omdat ik verder niemand ken en er ook ME liep. In plaats daarvan besloot ik het protest te delen op Instagram, zodat mensen konden zien dat er ook in Griekenland werd geprotesteerd. Ik vind het goed dat er gestreden wordt en iedereen moet zijn stem kunnen laten horen. Wat ik wel moeilijk vind is dat ik merk dat er meer polarisering lijkt te komen, door het namen noemen en kanten kiezen. Ik hoop met heel mijn hart dat er vrede kan komen. En op dat moment voelde het hypocriet om door te kunnen lopen in vrijheid. Maar wanneer dit kan en met de middelen die ik heb probeer ik nu en in de toekomst bewustwording te creëren voor mezelf en anderen. Met een zwaar hart kwam ik thuis en probeerde ik de gedachte los te laten. Op Instagram zag ik niks anders dan dat. Het is logisch, maar het is veel. En zelfs dat voelt weer hypocriet om te zeggen. Terwijl ik ook vind dat er ruimte voor moet blijven. Maar die ademruimte voel ik niet altijd. Wel ben ik mij bewust van het feit dat ik die keuze heb en niet iedereen. Ik heb een hete douche genomen en ben als een blok in slaap gevallen. De volgende dag wachtte mij een lange reis naar Lafkos. En ook dat was weer een heel avontuur. Maar dat is voor de volgende keer! Cliffhanger.