Ik heb mezelf de weg gewezen

Kalimera (goeiemorgen)! Vanuit Kranidi, een stadje waar ik aan het wachten ben op de bus die mij naar Athene brengt. Een week geleden arriveerde ik laat in de avond op dezelfde plek. Toen ben ik in hetzelfde café gaan zitten, alleen aan de bar en nu op een bank. Mijn bus vertrok vanochtend om 8.30 uit Hermione en ik was ongeveer 9.00 in Kranidi. Als je twee uur moet wachten op de bus, wil je op zijn minst ontspannen kunnen zitten. Deze bank zit prima en vanuit hier kan ik mooi mijn tweede blog beginnen. 

Laten we bij het begin beginnen. De reis vanuit Vlachiotis ging voorspoedig. Ik had een plek alleen in de bus en kon daarom relaxt reizen. De tijd ging ook sneller dan de heenweg, voor mijn gevoel. Om 8 uur vertrokken uit Vlachiotis en omstreeks half 1 arriveerde ik in Korinth. Daar moest ik weer een overstap hebben naar Hermione. Dus ik naar de ticketservice waar een ontzettend vrolijke vrouw achter de bali zat. Dit is inderdaad sarcastisch. Ik gaf aan dat ik naar Hermione wilde en toen dropte ze de bom: de bus gaat pas om 17.30. Uh, wat? Welkom in Griekenland! Dat is even balen. Maar gelukkig kon ik mij vrij goed aanpassen aan de situatie en het accepteren. Ik bedoel, je kan ook eigenlijk niet anders. Ik ging op onderzoek uit of er iets leuks in de buurt was waar ik mijn tijd kon doden. Er bleek een restaurant pal aan het strand te zitten, vijf minuten van het busstation met de taxi. Zo gezegd zo gedaan, hop de taxi in. Daar werd ik dubbel afgezet, zowel fysiek als financieel. Als je snapt wat ik bedoel. Wel 9 euro voor 3 minuten rijden. Het bleek nog korter dan Google Maps aan gaf. Ik nam het maar voor lief, lopen had ook niet echt gekund namelijk. Niet met al die zware bagage. 

Het terras en restaurant oogden aardig leeg, afgezien van een paar lokale inwoners. De meesten lagen op het strand of zwommen in de zee. Dat had ik nog niet gedaan sinds ik in Griekenland was dus dat ging ik zeker doen. Inmiddels had ik ook wel trek gekregen. Dus ik ging eerst maar, met al mijn spullen, op het terras zitten. De aardige eigenaar kwam naar mij toe en ik vroeg of ik wat eten kon bestellen. Dat kon niet meer, alleen drinken. Oja, ik zit natuurlijk buiten het seizoen. Het personeel zou wel op vakantie zijn. Dan maar teren op een appel en wat mini crackers en dan eet ik wel als ik weer op het busstation ben. Ik bestelde een cappuccino, waar meer melk in zat dan koffie maar was dit al snel vergeten toen er een hond naar mij toe kwam. Ook zwerfhonden zijn hier veel naast katten. Deze oude lobbes bracht mij wat geluk. Na de cappuccino liep ik met al mijn spullen (moet er grappig uit hebben gezien) het strand op. Dat was werkelijk waar een paar stappen. Ik kon gratis een ligstoel pakken en zetten mijn spullen op iets wat normaal een luxe ligbed moest zijn. Het was net alsof ik ging kamperen op het strand. Ik moest lachen om mezelf. Ik deed mijn zwempak aan en sprong daarna het water in. Wat een helder water, alleen het koraal leek wat grijs door vervuiling. Maar het was heerlijk om even te drijven en de rest proberen los te laten. 

Helaas merkte ik toch, tussen het genieten door, dat complete overgave moeilijk was vandaag. Ik had weer even een moodswing. Maar dat komt ook doordat reizen soms moe maakt. En Tarek, de jongen waarmee ik contact had en die mij had geadviseerd om naar Hermione te gaan, gaf aan dat mijn reis heel anders had gekund. Dit gaf mij zo'n naar gevoel, omdat je dan denkt; ik had het slimmer kunnen aanpakken. Dat hij dit gevoel bij mij opriep gaf ik ook aan. Waarop hij zijn excuses aanbood en snapte dat het ook geen zin had om dat achteraf te zeggen. Ik bedoel, hoe kon ik het weten? Mijn host had mij dit geadviseerd en zij is nota bene een lokale inwoner. Ik zette mijn telefoon uit om batterij te besparen en besloot weer te proberen in het moment te zijn. Dit lukte tot een uur voor ik weer moest gaan. Daarna ben ik maar aan mijn blog begonnen ter afleiding en als uitlaatklep. Dit hielp enigszins. Om 17.00 uur nam ik de taxi terug, weer dubbel afgezet. Dit keer 1 euro meer. Het is een les voor mijn assertiviteit om er wat van te zeggen, omdat het eigenlijk niet klopte. Maar wanneer ik niet goed in mijn vel zit merk ik dat ik minder scherp ben en het liever laat. Op het busstation kocht ik een slappe burrito met kalkoenfilet, sla en veel mayonaise. Daarnaast nam ik als toetje een mega donut. Ik vond dat ik dat wel verdiend had. De prijs viel dit keer mee. Nu lijk ik trouwens een gierige Hollander, valt mee hoop ik. Het is vooral de redelijkheid in de prijs. Dat het waar is voor je geld, dat is wat ik belangrijk vind. En dat was dus deze twee uur wat tegen gevallen. Maar hé nog even en ik ben er... Ik stapte om 17.30 een veel te volle bus in met enorm weinig been ruimte, allemaal geuren die mijn de neus uit kwamen maar er eerder in gingen. Op een begeven moment moest ik weer nodig plassen, gelukkig geen nummer twee dit keer. Maar eenmaal in Kranidi kon ik mezelf trakteren op een bezoek aan de wc en een heerlijk, koud wit wijntje. Bij dus hetzelfde restaurant als waar ik nu zit. Helaas had ik geen tijd om mijn wijn rustig op te drinken, want de taxi was er sneller dan de 10 min die de restaurant medewerker had aangegeven. Het werd dus een wijn to go in een koffiemok. Ik vond het ook zonde om het zomaar achterover te gooien. De medewerker hielp mij met de bagage in de taxi te doen. En de taxichauffeur bleek een vrouw, een primeur! 

De vrouw was erg vriendelijk en bleek dit taxibedrijf met haar man te runnen. Ze had al wat oudere kinderen. We kletsten en voor ik het wist was ik in Hermione, waar ik pal voor mijn appartement werd afgezet. Hier werd ik opgewacht door de eigenaren van het appartement. Een moeder, met haar dochter en haar kind wezen mij de plek. Wat een warm welkom, ik voelde mij meteen thuis. Na een nacht goed slapen was ik klaar om Hermione te gaan ontdekken. Na mijn ontbijt besloot ik te wandelen richting het bos, wat uitsteekt als een soort pier aan deze havenstad. Onderweg reed een brommer ineens wat langzamer, wat mij even een benauwd gevoel gaf, tot dat de man dichterbij kwam en ik zag dat het een van de eigenaren was van het appartement. Hij vroeg of ik goed geslapen had en gaf aan hoe ik het beste kon lopen. Daarnaast gaf hij aan dat het vandaag een feestdag is voor Hermione ofwel 'Saint Protectors Day'. Er zou een fanfare langs mijn appartement komen om 11.00. Ik viel dus met mijn neus in de boter. Daar wilde ik natuurlijk wel bij zijn! Met dat in mijn achterhoofd struinde ik alvast richting het bos. Het was warm, zo'n 24 graden en de lucht was strak blauw, bijna geen wind. Dus eigenlijk volop zomer voor mijn gevoel. De omgeving is weer prachtig. Op een andere manier karakteristiek: tussen de bergen, strak blauw water, witte en gekleurde huisjes, dennenbomen, rotsachtige paden, veel vogels en uiteraard katten. Wat ik minder vond was dat er ook veel plastic lag bij sommige stukken strand. Ik heb zelfs nog in mijn hoofd gehad om een opruimactie te startten. Dat is er helaas niet van gekomen. De tijd vloog voorbij en ik was halverwege het bos, toen ik zag dat het al 10.30 was. Ik liep maar rustig terug en besloot de rest van het bos later te verkennen. Onderweg zag ik twee vrouwen zitten van, ik schat ongeveer 70 jaar. Hoe ze voor het huis zaten was meer dan een foto waard. Dus ik vroeg of ze Engels konden, helaas niet. Daar was ik al bang voor. Met wat gebaren, half Engels en Grieks kwam ik een heel eind. Ze vonden het erg leuk als ik een foto maakte. Met wat handen en voeten werk kom je altijd een eind. 'Oreo', was het woord dat ik veel hoorde vallen. Na wat gezoek op het woord, kwam ik uiteindelijk op de betekenis: mooi. Ik was mooi, Nederland was mooi, de bergen en het uitzicht zijn mooi. Het barstte van de oreo's. Leuk als je dan weer een nieuw woord leert. Het gesprek wat volgde was vooral via Google Translate. Ik typte in het Nederlands in wat ik wilde zeggen en het liet het horen met de o zo droge Google Translate stem in het Grieks. Afijn, ik werd uitgenodigd voor echte Griekse koffie en kreeg daar uiteraard water en wat lekkers bij. Grieken eten veel hartige en zoetige dingen met bladerdeeg, dat beviel mij wel. Door alle gezelligheid met deze twee vrouwen vergat ik de tijd helemaal. Ik keek op de klok en het bleek al bijna 11.00 uur te zijn. Ik probeerde uit te leggen dat ik de fanfare wilde zien en wonder boven wonder snapte ze het vrij snel. Ik kon mijn koffie 'to go' meenemen in een plastic beker. Ergens voelde het stom en asociaal, want ik had het gezellig. Maar ik wilde dit ook niet missen. Als ergens muziek is, loop ik die kans niet mis. Ze leken het niet erg te vinden en ik bedankte ze voor alles en vertelde ze via Google translate dat ze lieve, mooie mensen waren. Oreo passeerde uiteraard ook de revue.

Na een vrolijk afscheid vervolgde ik mijn weg naar mijn appartement. En toen was de fanfare al weg richting de kerk. Ik zweette als een otter en was nog niet eens begonnen aan de klim richting de kerk. Ik moest en zou de fanfare zien, ook al was het bij de laatste noot. Dus na wat geloop door het stadje (lees trap en bult op en gehijg), kwam ik uiteindelijk bij de kerk. Onderweg had ik de nodige verbazing over de huisjes die er stonden. Wat ik al aan gaf hierboven, wit, gekleurd, alles is zo smaakvol. Ik vind het nog steeds jammer dat wij dat niet wat meer in Nederland hebben. Maar nee, wij mogen dat niet vanwege achterlijke regelgeving. Griekenland heeft mij in ieder geval genoeg inspiratie gegeven voor mijn toekomstige woning. Bij de kerk vond een ceremonie plaats waar veel lokale inwoners stonden, daarnaast waren er volwassen en kinderen gekleed in Orthodoxe stijl. Ook was er eten en drinken en natuurlijk de fanfare. Er werd wat gezongen en opgedragen door de priesters en er werd nog wat gespeeld door de fanfare (jawel), ik als een kind zo blij. Uit respect ben ik een beetje op afstand gaan kijken. Af en toe kreeg ik een lach van priester of kind en ik genoot ervan om onderdeel te zijn van de bewoners. Ook al hebben we geloof overal, in een ander land heeft zo'n feestdag toch iets magisch. Gewoon omdat het anders is. Dat is een mooie contradictie trouwens, gewoon en anders in een zin. Na ongeveer 15 minuten besloot ik weer terug te lopen richting mijn appartement. De terugweg was wat makkelijker, omdat ik vooral bergafwaarts ging (alleen dan in positieve zin). Onderweg maakte ik nog wat foto's en toen ik terugkwam was ik moe van de warmte en besloot ik neer te ploffen op mijn bank. Even een siësta doen zou niet gek zijn. Ik begon al een echte Griek te worden.

De rest van de week heb ik vooral de omgeving verkent, lekker op het strand gelegen, gezwommen en gelezen. Verder heb ik nog het eiland Hydra bezocht, waar je binnen een half uur bent vanaf Hermione. Deze dag wil ik nog wel even uitlichten. In de ochtend ging ik op een kleine boot richting Hydra. Ik was niet alleen, al gauw raakte ik in gesprek met een Canadees stel. Ze verbleven ook in Hermione en waren op wereldreis. Ze hadden hun huis verkocht en zijn gewoon gegaan. Ik heb altijd bewondering voor dit soort acties, zou het zelf ook zo kunnen doen. Uiteindelijk is de belevenis van de wereld en zijn rijkdom zo veel leerzamer dan alleen je werkende leven hebben. Laten we zeggen dat de combinatie goud waard is. Mits je van je werk houdt en het niet enkel als plicht ziet. Naast het Canadese stel zat er ook nog een Belgisch gezin op de boot. Zij hadden een sabbatical genomen en besloten om door Europa te reizen met hun kinderen. Wat ik dan ook weer erg tof vind. Het feit dat je, je niet laat weerhouden door het hebben van kinderen maar ze meeneemt in zo'n wonderlijke ervaring. Dat is toch rijkdom voor het leven? Als je het mij vraagt wel. Na wat gepraat te hebben ben ik als enige boven op het dek gaan zitten. Het waaide en je voelde hier wel wat meer de kracht van de golven die tegen de boot sloegen. Ik ben nooit zeeziek geweest, maar merkte wel dat het op deze vroege ochtend even wennen was. Toch maakte het uitzicht alles goed. Overal om ons heen was het vaste land of de eilanden met bergen te zien en de zee was uitgestrekt. Eenmaal bij de ingang van het eiland, de haven van Hydra, kwamen er wat medepassagiers mij vergezellen om wat mooie foto's te maken. Het aanzicht was prachtig, met al die gekleurde huizen, restaurants en winkels laag naar hoog. Op de bergen gebouwd. Hydra staat bekend om haar ezels (en paarden), alles wordt daarmee vervoert. Er is geen verkeer toegestaan en juist dat maakt het eiland zo uniek. Een eigenaar van een supermarkt in Hermione had mij ook aangeraden om hier heen te gaan. En wanneer een lokale inwoner dit zegt, zit je meestal wel goed. In dit geval meer dan goed. De ezels worden goed verzorgd en het lijkt er niet op dat mensen er zelf op rijden. Dat vind ik persoonlijk dieren mishandeling. De koffers dragen is tot daar aan toe. Na wat geld te hebben gepind voor de terugweg met de boot, begon ik mijn struin tocht. Het weer was winderig, maar met een heerlijk zonnetje en soms wat wolken. Genoeg zon om te verbranden, dus ik had mij goed ingesmeerd. Ik heb die dag heel wat gelopen en kwam van de ene mooie, kleurrijke straat in de andere. Trap op en weer af. Waar het bij de Haven druk was, zag je aan de andere kant van Hydra bijna niemand. Op een paar lokale inwoners na, heerlijk. Zo kon ik ongestoord katten aaien en de omgeving bekijken. Na een tijdje kwam ik in de buurt van Leonard Cohen zijn memorial bankje. Hij heeft hier namelijk op zijn 26e een huis gekocht en werd erg geïnspireerd door het eiland en haar gang van zaken. Dat snap ik wel. Nu nog, maar zeker toen, voelde het als even terug gaan in de tijd. Back to basic. Voordat ik op het eiland kwam wist ik hier niet van. Het was een aangename verrassing om een van mijn favoriete zangers op deze manier te beleven en herontdekken. 

Je bent nooit alleen op dit eiland, er is altijd wel een kat die je tegenkomt of die met je mee wil lopen. Mij kan je niet gelukkiger maken. Waar ben je ook zonder dieren. Na veel gelopen te hebben wilde ik ergens zitten om mijn zelfgesmeerde broodje op te eten. Voel me dan altijd zo'n degelijke Nederlander die geen geld uit wil geven. De waarheid is dat het ook enorm veel geld bespaard, dus waarom niet. Ik kwam uit bij een prachtige plek met zicht op de haven, de zee en bergen. Het water is zo ongekend helder. Dat had ik al eerder gezegd maar ik blijf mij er over verbazen. Je wil er gewoon in springen. Dat was in eerste instantie ook mijn idee, helaas was ik mijn zwempak vergeten. En zwemmen in mijn ondergoed had gekund, maar dan was ik nat gebleven. Ik koos toch maar voor het droge. Op de plek waar ik zat raakte ik in gesprek met een Italiaanse man over het eiland, zijn werk en het leven. Die details bespaar ik jullie, zo boeiend is het ook niet. Het is alleen leuk om te merken hoe makkelijk je dan weer contact hebt. En al met zoveel verschillende nationaliteiten. Ik hou ervan. Na mijn brunchbreak besloot ik, op aanraden van de Italiaanse man, nog een stuk van het andere eiland te gaan bekijken. Er zou een kunstwerk staan die ook erg de moeite waard was. Het was een kunstwerk in de vorm van een zon en maan. Het stond aan de rand van het eiland en was vrij groot. Gek genoeg maakte het mij emotioneel. Ineens overviel het me. Ik ging zitten op het bankje vlakbij en besloot het uitzicht en kunstwerk goed in mij op te nemen. Ondertussen nam ik een hap van een appel die niet meer goed bleek te zijn. Daarom heb ik hem maar gedoneerd aan de schildpadden. Op dat moment dat ik daar op het bankje zat, zag ik veel stelletjes (soms met kinderen) voorbij komen. Ineens voelde ik mij en beetje alleen en miste ik iemand om het mee te delen. Maar al snel maakte het plaats voor trots en het gevoel van overwinnen. Dat delen met iemand komt nog wel en die kinderwens ook. Op wat voor manier dat dan ook mag zijn. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al bijna 14.15 was en om 15.00 zou mijn boot terug gaan. Ik had bedacht om warm te eten, zodat ik vanavond nergens meer aan hoefde te denken. Ik struinde over het oude stenen pad naar beneden en kwam uiteindelijk aan bij de terrasjes waar ik een mooi plekje in de zon zag. Zo kon ik nog genieten van de mensen om mij heen en het uitzicht op de haven. Als een van de weinigen zat ik in de zon, de Grieken hadden natuurlijk al genoeg zon gezien. Die zitten doorgaans liever in de schaduw. Je kan direct zien dat ik niet van hier ben (denk ik dan). Alhoewel mijn mantra is dat ik het liefst echt lokale gerechten eet, had ik nu mega zin in een hamburger. En daar kreeg ik geen spijt van. Ik kreeg er namelijk niet 1 maar 2 en dan ook zeker niet klein. Nadat mijn buikje vol was had ik nog 5 min om de boot te halen. Ik had een goede 'after dinner dip', maar gelukkig hoefde ik alleen maar te zitten en te genieten van de terugweg op de boot. Ik zat weer boven, maar dit keer hield ik het niet de hele reis vol, de boot moest door de wind tegen hogere golven op. Dat was iets minder prettig. Daarnaast kreeg ik het koud van de wind. Ik besloot beneden te gaan zitten bij het Canadese stel, uit de wind met wat meer gezelligheid. Uitkijkend naar de golven en de bergen, nog dromend over Hydra met het liedje 'Suzanne' van Leonard Cohen in mijn achterhoofd, vervolgde de boot zijn weg terug naar Hermione. Eenmaal 'thuis' nam ik wat rust, ik was moe van vandaag. Nog twee dagen en dan zou ik hier alweer weg gaan en mijn weg vervolgen richting Athene. De laatste week in Griekenland. Toch een gek gevoel. Zoals ik in mijn eerdere blog al aan gaf ben ik meer dan oké met deze keuze maar er heerst ook een beetje heimwee. Heimwee naar niet verder kunnen ontdekken in Griekenland of andere landen. En aan de andere kant heb ik zoveel zin om mijn familie en vrienden te zien, ben ik blij met waar ik vandaan kom en woon en heb ik zin om het jaar af te sluiten met mijn dierbaren. Ook heb ik nieuwe perspectieven over mezelf op gedaan. Of eigenlijk meer de bevestiging gekregen dat ik meer kan dan ik denk. Ik was bang om de weg kwijt te raken onderweg, letterlijk en figuurlijk. In plaats daarvan heb ik mezelf juist de weg gewezen. En door het thuiskomen verheug ik mij alweer op mijn volgende reis. Die ook minder spannend zou zijn om alleen te doen, omdat ik weet dat ik het kan.