Levenslessen

Het is alweer 7 januari 2024. Ruim een maand geleden zat ik nog in Griekenland. Een hele tijd was het grijs in Nederland en vandaag schijnt de zon eindelijk weer fatsoenlijk. Ik kreeg gelijk meer zin om te schrijven. Mijn laatste blog, van dit avontuur dan. Over Athene zelf kan ik niet zoveel meer schrijven. Wel de belangrijke, fijne en leerzame momenten die ik er heb meegemaakt. En hoe ik de stad, los van haar prachtige geschiedenis, anders heb leren kennen. 

De plek waar ik overnachtte bleek in een onveilige wijk. Dat heb ik wel drie keer gehoord op de dag dat ik aan kwam. Ik werd vervoerd door een aardige taxichauffeur die vroeg ik of zijn nummer wilde. Achteraf twijfelde ik of het een versiertruc was of dat hij echt om mijn veiligheid gaf. Ik hield het maar op een combinatie. Zeker aangezien hij nog benadrukte hoe leuk hij het zou vinden om mij nog eens te zien. Helaas voor hem, was dit niet wederzijds. Maar ik waardeerde het gebaar. Alleen ging ik wel enigszins ongemakkelijk richting mijn appartement. Waar ik, gelukkig, hartelijk ontvangen werd door Christos, de verhuurder van de plek waar ik sliep. Het was een aardige man en het appartement zag er prima uit. Ik had een kamer voor mezelf en deelde de badkamer, wc en keuken met de andere mensen die er sliepen. Het was basic, schoon en op het eerste gezicht prima. Ik heb ook niet zoveel nodig. Wel moest ik even wennen aan hoe luidruchtig het was. De eerste plek waar ik sliep in Athene een tijdje terug, was beter qua ligging. Die avond besloot ik snel wat voor mezelf te koken en vroeg te gaan slapen. Na de lange busreis was ik moe zat. 

Aangezien ik aardig wat van Athene had gezien was sightseeing niet mijn eerste prioriteit. De volgende ochtend ging ik maar even weekboodschappen doen. Voordeliger en makkelijk! Je bent een Nederlander of je bent het niet hé? Na de weekboodschappen kwam ik in het appartement mijn 'huisgenoten' tegen. Een Braziliaanse jongen genaamd Daniel en een meisje Sabrina uit Amerika. Ze kenden elkaar van het reizen en dit was hun eerste trip samen. Er was meteen een klik! We kletsten wat af over onze reis en spraken af nog een avond uit te gaan samen. Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later stond ik met hen in de karaoke bar ABBA te zingen. Een top avond! Ik was in Nederland nog nooit naar een 'echte karaokebar' geweest, maar ik weet wel dat ik het nu vaker ga doen. Ik leerde niet alleen Sabrina en Daniel kennen, maar via hun ook Jessica en Annika. Een stel dat beide uit een ander land kwam, maar samenwoont in Lissabon. Met z'n 5en hebben we de volgende dag geluncht. Wat ik zo mooi vind aan mensen met verschillende achtergronden ontmoeten, is dat je in elkaars verschillen weer de gelijkenissen vindt. Dat klinkt vager dan het is. Het delen van verhalen, maakt dat je soms beseft dat het bijna overal hetzelfde is of dat je juist extra koestert wat je wel hebt of kan doen. Zo vertelde Jessica in tranen dat haar ouders het niet accepteerde dat ze een relatie met Annika kreeg. Ze zijn streng katholiek en hebben het liever niet. Jessica komt uit Brazilië en Annika uit Finland. Daar zit dan ook weer een groot verschil op sommige gebieden, zoals dus je seksualiteit. Die nacht troosten we haar en gaf Daniel vanuit zijn perspectief aan dat het goed komt. Het heeft alleen, pijnlijk genoeg, veel tijd nodig. Het is in ieder geval speciaal dat je in zo'n korte tijd zoiets kan delen met elkaar.

Naast het af en toe optrekken met hen, had ik ook een stel leren kennen waar ik mee ging eten. De jongen pikte mij op met de scooter. Als je ooit naar Athene gaat en je krijgt de kans om bij een local op de scooter te zitten; doen! Alleen kan natuurlijk ook, maar wel tricky. Het verkeer in Athene is Amsterdam in het kwadraat. Ik heb in elk geval genoten van Athene in de avond, prachtig was het. Voelde mij een beetje Lizzy McQuire in Rome. Zoek de scooter scene maar op als je het niet kent. Jeugdsentiment! Naast sociaal doen, ging ik er zelf ook nog op uit. Zo ging ik een dag wandelen bij een nabijgelegen park met oude ruïnes en liep er zomaar een schildpad over het pad. Dat klinkt leuk en dat was het ook. Het blijft bijzonder, ook al zijn ze daar oorspronkelijk niet in hun natuurlijke habitat maar uitgezet in parken. Maar hé, op dat moment vergeet je dat even. 

De een na laatste dag ben ik naar Aegina eiland geweest. Helaas was de heenweg wat minder. Ik werd lastiggevallen door een jongeman. Hij wilde graag mijn nummer en eigenlijk per direct met mij trouwen. Na een paar afwijzingen was het nog niet duidelijk genoeg. En bij het afscheid raakte hij mij ongewenst aan, waarop ik hem van mij af moest duwen. Ik heb wel vaker meegemaakt dat ik aan ben gesproken, 'cat calling' noemen ze dat. En al die keren was dat alleen in Athene gebeurd. Maar het was nog niet zo ver gegaan. Gelukkig was de duw eindelijk duidelijk genoeg. Maar dat moment raakte wel de rest van de dag. Ik was van slag en bedacht mij wie ik het beste kon bellen. Ik wist dat veel vrienden en familie aan het werk waren, alleen mama niet. Eenmaal op de boot die naar Aegina eiland zou gaan, belde ik haar. Dit was zo'n 10 min later. Daar merkte ik pas echt hoe ik geschrokken was, tranen vloeiden. Die dag heb ik ook niet zo genoten van het bezoeken van het eiland. Ik merkte dat ik het miste om met iemand hierover te praten. Het luchtte op om met mama te praten, maar je hebt toch die troost nodig. Een simpele knuffel of hand op je schouder. Het maakt mij ook boos dat dit zoveel vrouwen elke dag overkomt. In mijn omgeving heb ik het nog verder zien gaan. Wat mij ontzettend verdriet heeft gedaan en nog steeds, omdat ik zie hoe haar leven op zijn kop is gezet. Je bent kwetsbaar als vrouw. Natuurlijk ook als man. Maar toch anders. Dat bewijst dit maar weer. Niet dat ik iets wil bewijzen, het liefst juist niet. 

Het moeilijkste in deze situatie vond ik dat hij vriendelijk leek en het onschuldig begon. Hij maakte plaats voor mij en vroeg waar ik vandaan kwam. Alles ging via Google Translate, want hij kon geen Engels. Tot het op een begeven moment omdraaide in een soort adoratie naar mij toe en dwangmatigheid om af te spreken. Ik wilde niet, ik blokkeerde, toen ik dat voor het eerst zei leek hij agressief. Je wil weg maar je bent ergens bang dat hij wellicht wat doet. Zelfs al ben je met een groep mensen! En het ergste vind ik nog dat het mijn goed gelovigheid in de mens soms een trap na geeft. Ik wil niet overkomen als een aso, tegelijkertijd moet ik ook leren wat meer schijt te hebben. Vandaar de titel levenslessen. Ik weet dat wat mij gebeurd nog lang niet zo erg is als wat andere vrouwen of mannen hebben moeten meemaken. Gelukkig. Maar wat frustrerend dat het gebeurd. 

Deze reis heeft mij nieuwe levenslessen gebracht. Sommige krachten werden bevestigd en valkuilen gespiegeld. De wereld is prachtig, maar soms ook ontiegelijk lelijk. Soms hebben we pech, soms geluk. De een kan de wereld rondreizen, de ander verlaat de wereld te vroeg. In elk land is iets wat minder gaat maar aan de andere kant ook liefde. Er is altijd eten en muziek als gemene deler. En taal hoeft geen barrière te zijn. Ik heb met verschillende mensen een hart tot hart gesprek gehad. Één waar je beide geen woord verstaat maar je het hart laat spreken. Dit was bij die man uit Bulgarije, de twee vrouwen uit Hermione en bij een vrouw uit Lafkos. Die vrouw uit Lafkos behoeft een apart verhaal of eigenlijk gedicht.

De vrouw op het balkon

Al klimmend door de heuvelachtige straten

Zag ik de katten met elkaar praten

Bloemen kleurden de huizen in

Stenen lagen er al vanaf het begin

Dat stenen gemaakt konden worden

Mijn voetstappen verzwaarden

Tot ik aan kwam bij de vrouw op het balkon

Daar zat ze dan, ze lachte, gebaarde 

Haar haren in de zon

Mijn handen vormden een fototoestel

Mag ik een foto?

Dat wilde de vrouw wel

Ze schoof haar stoel wat dichterbij

Ging ervoor zitten

Een mooi beeld voor mij

Toen ze het zag 

Volgden enkele woorden Grieks

En een zichtbare hand naar het hart

Even vergaten we dat

We een anderen taal spraken.